Luwr

Najsłynniejszym muzeum Paryża jest Luwr, gromadzący bezcenne dzieła sztuki, nie tylko francuskiej.

Także budynek Luwru sam w sobie jest zabytkiem wartym odwiedzin – służył między innymi jako pałac królewski. 

Dzisiejszy Luwr wydaje się być kompleksem jednakowych budynków, w rzeczywistości jest jednak mniej lub bardziej przypadkowym skupiskiem różnorodnych budowli.

A wszystko zaczęło się w pierwszych latach XIII wieku za panowania Filipa II, który wybudował pierwszy zamek.

Każdy następny władca dokładał swoje „3 grosze”.

Karol IX przeobraził Cytadelę w rezydencje królewską; Katarzyna von Medici otrzymała z kolei zamek jako wdowią rezydencje.

Kilka lat później Henryk IV wydał rozkaz połączenia zamku Tuilerien z Luwrem biegnąca wzdłuż Sekwany Wielką Galerią.

Ludwik XIV, znany z zamiłowania do wielkości, gruntowanie przebudował zamek i założył Ogród Tuilerien, jednakże swoją reprezentacyjną rezydencją ustanowił Wersal.

Napoléon Bonaparte wybudował w roku 1806 Luk Triumfalny zwany karuzelowym.

Napoléon III ufundował leżące do dziś na wewnętrznym dziedzińcu kwatery mieszkalne oraz ozdobił dwa pozostałe dziedzińce rzeźbami ptaków.

Jak dotąd, w historii Luwru ostatnie słowo powiedział François Mitterand, podejmując decyzję o przebudowie zamku w nowoczesne muzeum.

Pod kierownictwem amerykańskiego architekta Ieoh Ming Pei stworzona została nowoczesna mekka kultury, której oficjalna nazwa brzmi Le Grand Louvre.

Do muzeum wchodzi się poprzez charakterystyczną szklaną piramidę pokrywającą podziemny hal Napoleona w którym znajdują się przejścia do wszystkich trzech skrzydeł Luwru - Richelieu, Sully i Denon.

Wybudowana w 1989 roku Pyramide du Louvre w celu odciążenia konwencjonalnych wejść wzbudziła wiele kontrowersji, a niektóre teorie spiskowe zakładały nawet, że konstrukcja jest dziełem szatana ponieważ składa się dokładnie z 666 szyb (w rzeczywistości jest ich 672).

Z czasem jednak krytyka osłabła, a piramida stała się kolejnym symbolem miasta świateł.

Niemal w całości elewacje Luwru zdobi bogata dekoracja rzeźbiarska z XVI-XIX wieku.

Przeważają dzieła rzeźbiarzy z XIX stulecia.

Najstarsze rzeźby i reliefy zachowały się na zachodniej elewacji, od strony Cour du Carrée, zaprojektowanej przez Lescota.

Rzeźby w większości dłuta Jeana Guujona wykonane w latach 1549-1555 przedstawiają m.in. bóstwa greckie Atenę, Herkulesa, Bellonę, Marsa oraz osobistości starożytnej Grecji m.in. Homera Herodota i Archimedesa.

Środkowy tympanon zdobi alegoria wojny, zaś w kartuszu widnieje monogram króla Henryka II. 

Środkową i północną część zachodniego skrzydła zdobią kariatydy dłuta Jacques'a Sarazina. 

Tympanon środkowego ryzalitu północnej elewacji przedstawia Napoleona I jako geniusza Francji w asyście Minerwy, Merkurego oraz alegorii pokoju i prawa dłuta Claude'a Rameya, dekoracja południowej elewacji jest dziełem Augustina Fortina.

Tympanon wieńczący środkowy ryzalit wschodniej fasady zdobi klasycystyczny relief z przedstawieniem Wiktorii na kwadrydze dłuta Pierre Cartelliera.

Ponadto wyróżniają się wielkie zespoły rzeźb stanowiące jednolitą całość.

Nisze elewacji północnej zdobi wielki cykl rzeźb z przedstawieniami postaci mitologicznych zaś elewacje tzw. Nowego Luwru zdobi cykl Sławnych Mężów Francji – 86 pełnoplastycznych rzeźb Hectora Lefuela i jego warsztatu.

Nawet nie wchodząc do środka warto podziwiać Luwr patrząc na piękno architektury budynku.