Po prostu droga jest w takim stanie że trudno utrzymać samochód w czystości. Tak jest w Itaipuaçu, miejsowości w gminie Marica gdzie mieszka 30 tysięcy mieszkanców.
i niech ktoś tutaj rozpocznie dyskusje o stanie polskich dróg...niedziela, 28 grudnia 2008
Droga w Itaipuaçu
Tak wygląda mój samochód po przejechaniu paru kilometrów, nie żebym nie mył samochodu albo starał się żeby był brudny.
Po prostu droga jest w takim stanie że trudno utrzymać samochód w czystości. Tak jest w Itaipuaçu, miejsowości w gminie Marica gdzie mieszka 30 tysięcy mieszkanców.
i niech ktoś tutaj rozpocznie dyskusje o stanie polskich dróg...
Po prostu droga jest w takim stanie że trudno utrzymać samochód w czystości. Tak jest w Itaipuaçu, miejsowości w gminie Marica gdzie mieszka 30 tysięcy mieszkanców. i niech ktoś tutaj rozpocznie dyskusje o stanie polskich dróg...
piątek, 26 grudnia 2008
Boże Narodzenie
W okresie świąt Bożego Narodzenia często w trakcie Mszy św. w Brazylii robione są przedstawienia teatralne upamiętniające wydarzenia z narodzin Jezusa w Betlejem. Mała próbka teatralnych możliwości parafian z Itaipuaçu.
środa, 24 grudnia 2008
Paraty
Paraty to małe miasteczko w stanie Rio de Janeiro do którego zawsze z przyjemnością wracam. 
Jego stare kościoły, brukowane ulice i okoliczne lasy, wodospady, wyspy i szmaragdowo-zielone morze przyciągają wielu turystów zainteresowanych mieszania turystyki kulturalnej i bardziej naturalny ustawienia.
Paraty formalnie zostało założone jako miasto przez portugalskich kolonizatorów w 1667 roku, w regionie zamieszkałym przez indian Guarani. W języku tupi "Paraty" oznacza "rzeka ryb". 
Po wykryciu najbogatszych na świecie kopalni złota w 1696 w górach Mias Gerais, Paraty stało się portem wywozu złota do Rio de Janeiro, a stamtąd do Portugalii. Doprowadziło to do powstania "Caminho do Ouro" czyli "Złotego szlaku", 1200 km drogi przez góry, która połączyla Paraty z Diamantina, Ouro Preto i Tiradentes. Złoty Szlak został włączony na liste Światowego Dziedzictwa Kulturowego w sierpniu 2004 roku. 
W centrum Paraty duża część budynków nie uległa zmianie od 250 lat lub więcej. Obowiązuje tylko ruch pieszy lub rowerowy.
Paraty oferuje lasy tropikalne, ponad 60 wysp, 300 plaż morskich i niezapomniane krajobrazy.
Jego stare kościoły, brukowane ulice i okoliczne lasy, wodospady, wyspy i szmaragdowo-zielone morze przyciągają wielu turystów zainteresowanych mieszania turystyki kulturalnej i bardziej naturalny ustawienia.
Paraty formalnie zostało założone jako miasto przez portugalskich kolonizatorów w 1667 roku, w regionie zamieszkałym przez indian Guarani. W języku tupi "Paraty" oznacza "rzeka ryb". 
Po wykryciu najbogatszych na świecie kopalni złota w 1696 w górach Mias Gerais, Paraty stało się portem wywozu złota do Rio de Janeiro, a stamtąd do Portugalii. Doprowadziło to do powstania "Caminho do Ouro" czyli "Złotego szlaku", 1200 km drogi przez góry, która połączyla Paraty z Diamantina, Ouro Preto i Tiradentes. Złoty Szlak został włączony na liste Światowego Dziedzictwa Kulturowego w sierpniu 2004 roku. 
W centrum Paraty duża część budynków nie uległa zmianie od 250 lat lub więcej. Obowiązuje tylko ruch pieszy lub rowerowy.
Paraty oferuje lasy tropikalne, ponad 60 wysp, 300 plaż morskich i niezapomniane krajobrazy.
środa, 17 grudnia 2008
Cmentarz Centralny w Szczecinie
Cmentarz Centralny od ponad stu lat jest wpisany w krajobraz Szczecina. Jest żywym śladem jaki pozostawiły po sobie kolejne pokolenia ludzi, którzy budowali i rozwijali Szczecin. Dziś jest to miejsce gdzie możemy poznać historię i korzenie miasta,losy mieszkańców i naszą kulturę. Spacer po alejach Cmentarza jest okazją do zadumy i refleksji do pamięci o tych co odeszli.
Największy cmentarz w Polsce, a trzeci w Europie, oficjalnie otwarty dnia 6 grudnia 1901. Wzorowany na nekropoliach Hamburga i Wiednia. Obecnie zajmuje powierzchnię: 167,8 hektara. Od założenia cmentarza spoczeło tu ponad 300 tyś. zmarłych. Obecnie jest jedenym z najpiękniejszych parków przyrodniczych Szczecina.
Cmentarz Centralny w Szczecinie to duża enklawa zieleni. Skupiska starych drzew, wilgotne doliny strumieni, małe zbiorniki wodne o zabagnionych i zarośniętych brzegach tworzą mozaikę siedlisk idealnych dla świata fauny. Dzikie zwierzęta na terenie cmentarza nie lękają się człowieka. Stała obecność ludzi w ich środowisku życia powoduje, że nabierają zaufania zmniejszając dystans ucieczki. Pomimo faktu, że zwierzęta na cmentarzu nie stanowią zagrożenia, pamiętajmy o zasadach bezpieczeństwa w czasie spotkań ze zwierzętami.Na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie można spotkać między innymi: lisa, jenota, wiewiórkę, borsuka, zająca, jeża, dzika, bażanta. Na wzór ówczesnych nekropoli Hamburga, Wiednia (Zentral Friedhof) i Berlina (Friedrichsfelde) cmentarz w Szczecinie ma charakter parkowy znajduje się tutaj ponad 360 odmian drzew i krzewów.
Na przełomie XIX i XX w. Szybko wzrastała liczba mieszkańców Szczecina. Wobec ekspansji demograficznej i wzrostu powierzchni miasta sprawa znalezienia nowego miejsca na nowy cmentarz stała się bardzo pilna. Dzięki staraniom rajcy Wiganta, przewodniczącego deputacji do spraw cmentarzy władze miejskie 7 listopada 1899 r. podjęły decyzję o utworzeniu nowej nekropolii. Wybrano niezagospodarowane tereny na południowy zachód od miasta, pomiędzy drogami prowadzącymi do Berlina i Pasewalku. Teren ten od strony północno-zachodniej graniczył ze starszym cmentarzem wojskowym. Od wschodu granicę cmentarza stanowić miała linia kolejowa ze Szczecina do Jasienicy ,pierwsze nasadzenia drzew miały miejsce w październiku,a pierwsze pogrzeby odbyły się 6 grudnia 1901 r. Przy tejże granicy w miejscu dzisiejszej Kwatery Zasłużonych mieściła się żwirownia, zaś na południowo-zachodnim krańcu, na wzniesieniu zwanym Ottoshöhe, stał zachowany do dziś wiatrak holenderski. Projektantem całego przedsięwzięcia został miejski radca budowlany Wilhelm Meyer-Schwartau. Do prac przy budowie cmentarza przystąpiono w lutym 1900 r. Pierwsze pochówki miały miejsce w dzisiejszych kwaterach 54 i 24 na południe od bramy głównej jak i na terenie na wschód od niej, przy ul. Ku Słońcu.
Duże znaczenie dla dalszego rozwoju cmentarza miał rok 1919. Od 3 czerwca do 9 lipca odbyła się w Szczecinie wystawa sztuki cmentarnej. Inicjatorem tego przedsięwzięcia byli: architekt Ofert i dyrektor cmentarza Geogr. Hannie. W komitecie organizacyjnym znaleźli się również nadburmistrz Szczecina Ackerman, projektant Wilhelm Meyer_Schwartau i dyrektor biblioteki miejskiej Ackerknecht. Teren pod wystawę wyznaczono w obecnym parku Żeromskiego. Zaprezentowano wzorcowe rozwiązania całych kwater grzebalnych. Doświadczenia zdobyte jak i wnioski z dyskusji z nią związanych doprowadziły do wydania w 1912 r. pierwszego regulaminu cmentarza. Dokument ten zmodyfikowany i uzupełniony w 1919 r. zawierał nie tylko przepisy porządkowe, lecz określał sposoby ukształtowania kwater i poszczególnych nagrobków. W 1907 r. urządzono na cmentarzu tzw. Gaj Urnowy (Urnenhain), zlokalizowany za kaplicą. 15 lutego 1925 r. oddano do użytku krematorium, wybudowane między kaplicą a kostnicą. Po 1918 r. dokonano rozszerzenia nekropolii w kierunku zachodnim. Nowe kwatery zostały zaprojektowane przez dyrektora Georga Hanniga i Luise Lotte Hoyer oraz prawdopodobnie architekta krajobrazu Fritza Zöppinga z Frankfurtu nad Menem.
Po pierwszej wojnie światowej została rozbudowana infrastruktura techniczna cmentarza. Zbudowano gęstą sieć wodociągową z projektowanymi indywidualnie studzienkami-fontannami o zamkniętym obiegu wody. W 1927 r. sieć ta miała długość ok. 21 km z 450 punktami czerpania wody. Cmentarz miał własne ogrodnictwo ze szklarniami i nowoczesną instalacją nawadniającą oraz dwie szkółki drzew o pow. Ok. 4 ha. Po rozszerzeniu w latach 20-tych całkowita powierzchnia cmentarza wynosiła ok. 153 ha i była na trzecim miejscu w Europie środkowej po cmentarzach Wiedniu i Hamburgu. W 1928 r. ze względu na zły stan zdrowia z posady dyrektora zrezygnował Georg Hannig a na jego miejsce powołany został Frantz Herbert, który pełnił tę funkcję do 1945 r. W 1930 r. powierzchnia grzebalna cmentarza wynosiła 557 tyś m2. Cmentarz był samowystarczalny finansowo. Dochody i wydatki równoważyły się i oscylowały wokół sumy 630 tyś marek rocznie. Opłata za dzierżawę grobu wahała się od 15 do 90 marek za m2. Od czasu założenia do końca 1930 r. dokonano na Cmentarzu Centralnym 90413 pochówków ziemnych i 1634 urnowych.
Największy cmentarz w Polsce, a trzeci w Europie, oficjalnie otwarty dnia 6 grudnia 1901. Wzorowany na nekropoliach Hamburga i Wiednia. Obecnie zajmuje powierzchnię: 167,8 hektara. Od założenia cmentarza spoczeło tu ponad 300 tyś. zmarłych. Obecnie jest jedenym z najpiękniejszych parków przyrodniczych Szczecina.
Cmentarz Centralny w Szczecinie to duża enklawa zieleni. Skupiska starych drzew, wilgotne doliny strumieni, małe zbiorniki wodne o zabagnionych i zarośniętych brzegach tworzą mozaikę siedlisk idealnych dla świata fauny. Dzikie zwierzęta na terenie cmentarza nie lękają się człowieka. Stała obecność ludzi w ich środowisku życia powoduje, że nabierają zaufania zmniejszając dystans ucieczki. Pomimo faktu, że zwierzęta na cmentarzu nie stanowią zagrożenia, pamiętajmy o zasadach bezpieczeństwa w czasie spotkań ze zwierzętami.Na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie można spotkać między innymi: lisa, jenota, wiewiórkę, borsuka, zająca, jeża, dzika, bażanta. Na wzór ówczesnych nekropoli Hamburga, Wiednia (Zentral Friedhof) i Berlina (Friedrichsfelde) cmentarz w Szczecinie ma charakter parkowy znajduje się tutaj ponad 360 odmian drzew i krzewów.
Na przełomie XIX i XX w. Szybko wzrastała liczba mieszkańców Szczecina. Wobec ekspansji demograficznej i wzrostu powierzchni miasta sprawa znalezienia nowego miejsca na nowy cmentarz stała się bardzo pilna. Dzięki staraniom rajcy Wiganta, przewodniczącego deputacji do spraw cmentarzy władze miejskie 7 listopada 1899 r. podjęły decyzję o utworzeniu nowej nekropolii. Wybrano niezagospodarowane tereny na południowy zachód od miasta, pomiędzy drogami prowadzącymi do Berlina i Pasewalku. Teren ten od strony północno-zachodniej graniczył ze starszym cmentarzem wojskowym. Od wschodu granicę cmentarza stanowić miała linia kolejowa ze Szczecina do Jasienicy ,pierwsze nasadzenia drzew miały miejsce w październiku,a pierwsze pogrzeby odbyły się 6 grudnia 1901 r. Przy tejże granicy w miejscu dzisiejszej Kwatery Zasłużonych mieściła się żwirownia, zaś na południowo-zachodnim krańcu, na wzniesieniu zwanym Ottoshöhe, stał zachowany do dziś wiatrak holenderski. Projektantem całego przedsięwzięcia został miejski radca budowlany Wilhelm Meyer-Schwartau. Do prac przy budowie cmentarza przystąpiono w lutym 1900 r. Pierwsze pochówki miały miejsce w dzisiejszych kwaterach 54 i 24 na południe od bramy głównej jak i na terenie na wschód od niej, przy ul. Ku Słońcu.
Duże znaczenie dla dalszego rozwoju cmentarza miał rok 1919. Od 3 czerwca do 9 lipca odbyła się w Szczecinie wystawa sztuki cmentarnej. Inicjatorem tego przedsięwzięcia byli: architekt Ofert i dyrektor cmentarza Geogr. Hannie. W komitecie organizacyjnym znaleźli się również nadburmistrz Szczecina Ackerman, projektant Wilhelm Meyer_Schwartau i dyrektor biblioteki miejskiej Ackerknecht. Teren pod wystawę wyznaczono w obecnym parku Żeromskiego. Zaprezentowano wzorcowe rozwiązania całych kwater grzebalnych. Doświadczenia zdobyte jak i wnioski z dyskusji z nią związanych doprowadziły do wydania w 1912 r. pierwszego regulaminu cmentarza. Dokument ten zmodyfikowany i uzupełniony w 1919 r. zawierał nie tylko przepisy porządkowe, lecz określał sposoby ukształtowania kwater i poszczególnych nagrobków. W 1907 r. urządzono na cmentarzu tzw. Gaj Urnowy (Urnenhain), zlokalizowany za kaplicą. 15 lutego 1925 r. oddano do użytku krematorium, wybudowane między kaplicą a kostnicą. Po 1918 r. dokonano rozszerzenia nekropolii w kierunku zachodnim. Nowe kwatery zostały zaprojektowane przez dyrektora Georga Hanniga i Luise Lotte Hoyer oraz prawdopodobnie architekta krajobrazu Fritza Zöppinga z Frankfurtu nad Menem.
Po pierwszej wojnie światowej została rozbudowana infrastruktura techniczna cmentarza. Zbudowano gęstą sieć wodociągową z projektowanymi indywidualnie studzienkami-fontannami o zamkniętym obiegu wody. W 1927 r. sieć ta miała długość ok. 21 km z 450 punktami czerpania wody. Cmentarz miał własne ogrodnictwo ze szklarniami i nowoczesną instalacją nawadniającą oraz dwie szkółki drzew o pow. Ok. 4 ha. Po rozszerzeniu w latach 20-tych całkowita powierzchnia cmentarza wynosiła ok. 153 ha i była na trzecim miejscu w Europie środkowej po cmentarzach Wiedniu i Hamburgu. W 1928 r. ze względu na zły stan zdrowia z posady dyrektora zrezygnował Georg Hannig a na jego miejsce powołany został Frantz Herbert, który pełnił tę funkcję do 1945 r. W 1930 r. powierzchnia grzebalna cmentarza wynosiła 557 tyś m2. Cmentarz był samowystarczalny finansowo. Dochody i wydatki równoważyły się i oscylowały wokół sumy 630 tyś marek rocznie. Opłata za dzierżawę grobu wahała się od 15 do 90 marek za m2. Od czasu założenia do końca 1930 r. dokonano na Cmentarzu Centralnym 90413 pochówków ziemnych i 1634 urnowych.
sobota, 13 grudnia 2008
Montevideo
Montevideo to miasto na wybrzeżu Atlantynku przy estuarium La Platy. To największe miasto, a zarazem od 1828 roku stolica Uruguwaju. Współrzędne geograficzne miasta to: 34,5° S, 56°W. Miasto zajmuje powierzchnię 187 km², a zamieszkuje je ok. 1,5 mln osób (2000), tj. 44% mieszkańców kraju.
Monte VI de E.O. w ten sposób marynarze zaznaczali na dawnych kartach szóstą (VI) górę (Monte), którą widzieli płynąc wzdłuż urugwajskiego wybrzeża ze wschodu (E) na zachód (O). I właśnie fonetycznemu odczytowi tego zapisu Montevideo zawdzięcza swoją obecną nazwę.
Obszary obecnego Urugwaju zamieszkiwali w czasach prekolumbijskich Indjanie Charrua. W 1516 roku hiszpański żeglarz Juan Diaz de Solis dotarł do ujścia La Platy, jednak aż do lat 20. XVII w. nie powstała tam żadna osada. Wtedy to w 1726 roku Hiszpan Bruno Mauricio de Zabala utworzył na terenie obecnego Montevideo fort, mający chronić hiszpańskie interesy na tych ziemiach. Dzięki korzystnemu położeniu geograficznemu i strategicznemu miejsce to szybko zyskało na znaczeniu. Wzniesiono wówczas obiekty służące głównie celom militarnym, takie jak mury obronne, port oraz budynki marynarki wojennej. Wokół fortu zaczęło powstawać miasteczko, które początkowo nosiło nazwę La Ciudad de San Felipe y Santiago de Montevideo.
Na jego rozwój zasadniczy wpływ miały najlepsze w regionie warunki geograficzne, m.in.: zatoka tworząca naturalny port, 132-metrowy szczyt Cerro de Montevideo (od którego nazwę przejęło miasto), stanowiący doskonały punkt obserwacyjny oraz półwysep, gdzie wzniesiono pierwsze zabudowania - obecnie najstarsza część miasta - La Ciudad Vieja. Przełomowym w historii miasta był rok 1778, kiedy wraz z królewskim dekretem o wolnym handlu Montevideo weszło w okres gwałtownego wzrostu gospodarczego. Przerodziło się ono z bazy wojskowej w miasto handlowe i portowe. Mury obronne i inne zabudowania militarne rozebrano, mimo iż fort został symbolem miasta i widnieje w jego herbie.
Obecnie przeszłość styka się tu z nowoczesnością, miejsca historyczne z najważniejszymi budynkami stolicy. Do najciekawszych zabytków tej części miasta należy m.in. teatr Solis, otwarty w 1856. Znajduje się w nim najstarsza i najważniejsza sala w Montevideo. Pamiątką czasów koloniajlnych jest La Puerta de la Ciudadela, będąca wejściem do części kolonialnej stolicy. 
Cytadela była najważniejszym bastionem obrony militarnej półwyspu. Usytuowana jest na Plaza Independencia (Placu Niepodległości ) i łączy La Ciudad Vieja z centrum. Na placu wznosi się olbrzymia statua największego bohatera narodowego Urugwaju Jose Gervasio Artigasa. Wśród wyróżnia się Pałac Salvo - 26-piętrowy budynek, niegdyś najwyższy w całej Ameryce Południowej.
Ciekawą dzielnicą jest Pocitos. Jej największa atrakcja to bulwar, który przebiega wzdłuż wybrzeża i łączy ze sobą liczne plaże. W ich sąsiedztwie ulokowały się kluby, restauracje i dyskoteki. 
Plaża Pocitos
Na ulicy sprzedaje się naprawdę wszystko, począwszy od owoców i warzyw, przez kury, kaczki, szynszyle i rybki akwariowe, a skończywszy na starych książkach, nieużywanych tablicach rejestracyjnych, śrubkach od nieprodukowanych już maszyn, lalkach bez nóg, ubraniach ze skóry, obrazach i rurach wydechowych.
Monte VI de E.O. w ten sposób marynarze zaznaczali na dawnych kartach szóstą (VI) górę (Monte), którą widzieli płynąc wzdłuż urugwajskiego wybrzeża ze wschodu (E) na zachód (O). I właśnie fonetycznemu odczytowi tego zapisu Montevideo zawdzięcza swoją obecną nazwę.
Obszary obecnego Urugwaju zamieszkiwali w czasach prekolumbijskich Indjanie Charrua. W 1516 roku hiszpański żeglarz Juan Diaz de Solis dotarł do ujścia La Platy, jednak aż do lat 20. XVII w. nie powstała tam żadna osada. Wtedy to w 1726 roku Hiszpan Bruno Mauricio de Zabala utworzył na terenie obecnego Montevideo fort, mający chronić hiszpańskie interesy na tych ziemiach. Dzięki korzystnemu położeniu geograficznemu i strategicznemu miejsce to szybko zyskało na znaczeniu. Wzniesiono wówczas obiekty służące głównie celom militarnym, takie jak mury obronne, port oraz budynki marynarki wojennej. Wokół fortu zaczęło powstawać miasteczko, które początkowo nosiło nazwę La Ciudad de San Felipe y Santiago de Montevideo.
Na jego rozwój zasadniczy wpływ miały najlepsze w regionie warunki geograficzne, m.in.: zatoka tworząca naturalny port, 132-metrowy szczyt Cerro de Montevideo (od którego nazwę przejęło miasto), stanowiący doskonały punkt obserwacyjny oraz półwysep, gdzie wzniesiono pierwsze zabudowania - obecnie najstarsza część miasta - La Ciudad Vieja. Przełomowym w historii miasta był rok 1778, kiedy wraz z królewskim dekretem o wolnym handlu Montevideo weszło w okres gwałtownego wzrostu gospodarczego. Przerodziło się ono z bazy wojskowej w miasto handlowe i portowe. Mury obronne i inne zabudowania militarne rozebrano, mimo iż fort został symbolem miasta i widnieje w jego herbie.
Obecnie przeszłość styka się tu z nowoczesnością, miejsca historyczne z najważniejszymi budynkami stolicy. Do najciekawszych zabytków tej części miasta należy m.in. teatr Solis, otwarty w 1856. Znajduje się w nim najstarsza i najważniejsza sala w Montevideo. Pamiątką czasów koloniajlnych jest La Puerta de la Ciudadela, będąca wejściem do części kolonialnej stolicy. 
Cytadela była najważniejszym bastionem obrony militarnej półwyspu. Usytuowana jest na Plaza Independencia (Placu Niepodległości ) i łączy La Ciudad Vieja z centrum. Na placu wznosi się olbrzymia statua największego bohatera narodowego Urugwaju Jose Gervasio Artigasa. Wśród wyróżnia się Pałac Salvo - 26-piętrowy budynek, niegdyś najwyższy w całej Ameryce Południowej.
Ciekawą dzielnicą jest Pocitos. Jej największa atrakcja to bulwar, który przebiega wzdłuż wybrzeża i łączy ze sobą liczne plaże. W ich sąsiedztwie ulokowały się kluby, restauracje i dyskoteki. 
Plaża Pocitos
Na ulicy sprzedaje się naprawdę wszystko, począwszy od owoców i warzyw, przez kury, kaczki, szynszyle i rybki akwariowe, a skończywszy na starych książkach, nieużywanych tablicach rejestracyjnych, śrubkach od nieprodukowanych już maszyn, lalkach bez nóg, ubraniach ze skóry, obrazach i rurach wydechowych.
Subskrybuj:
Posty (Atom)