Gryf - odwaga i siła
lwa połączona z szybkością i majestatem orła.
Od wieków jego wizerunek
funkcjonuje w legendach, literaturze i sztuce.
Do dziś jest symbolem wielu
miast i gości na licznych pomnikach.
Z tym niezwykłym stworem wiąże się też
szereg opowieści i legend.
Mimo że wiele miast ma gryfa w swoim herbie nigdzie
nie spotkałem go tak często jak we włoskim mieście Perugia.
Najwcześniej gryf
pojawił się w Indiach i Mezopotamii.
W kulturze Babilonu i Asyrii było to
fizyczne wcielenie bogini Tiamat.
Natomiast starożytni Grecy i Rzymianie
wyobrażali go sobie jako krzyżówkę lwa i orła.
Byli też przekonani, że gryfy są
okrutnymi i dzikimi łowcami.
Miały polować na konie i bydło, a nawet na ludzi.
Zamieszkiwały wysokie i niedostępne góry.
Kto je oswoił był niezwyciężony.
Ale
żeby zapanować nad stworem, trzeba było być przy jego wykluciu.
Legendy mówią,
że gryfy kochały złoto i wykopywały je górskich skał.
Były zarazem strażnikami
złóż tego drogocennego kruszcu.
Wierzono, że zamiast jaj składają szafiry, z
których wylęgają się młode.
Miały też zaciekle bronić swoich skarbów i zabić
każdego, kto ośmieliłby się je wykraść.
Z jednej strony gryf był utożsamiany z
pychą i zachłannością, z drugiej zaś - z siłą, szybkością, odwagą i zaufaniem.
To zaskakujące, jak skrajnie różne cechy mu przypisywano!
Nie zmienia to jednak
faktu, że te stworzenia cieszyły się niezwykłym respektem wśród ludzi, a strach
przed ich siłą i potęgą rodził coraz to nowe mity.
Starożytni wierzyli, że
rydwany m.in. Apollina, Nemezis oraz Aleksandra Wielkiego były zaprzęgnięte w
gryfy.
Pióra tych stworów przywracały wzrok niewidomym, a puchary wykonane z
ich pazurów miały czernieć przy kontakcie z trucizną.
Z kolei ich żebra były
materiałem na niezwyciężone i doskonałe łuki. Gryfy miały też
pilnować skarbu Apollina, pucharu wina Dionizosa, oraz ciała Ozyrysa.
