Reservatório da Patriarcal

Zainstalowany w podziemiach ogrodu Príncipe Real w centrum Lizbony zbiornik wodny Reservatório da Patriarcal, został zaprojektowany w 1856 roku, zintegrowany z projektem zaopatrzenia w wodę w Lizbonie francuskiego inżyniera Louis-Charlesa Mary.

Zaplanowany w celu zapewnienia wody w centrum Lizbony, ten zbiornik został zbudowany w latach 1860 - 1864.

Jego ośmiokątny kształt pokrywa się z wielobokiem reprezentowanym przez żelazną poręcz wokół jeziora, która znajduje się nad zbiornikiem w centrum ogrodu Príncipe Real.

Cysterna, początkowo do której dostarczana wodę przez Akwedukt Águas Livres i od roku 1833 przez system Alviela, została zbudowana w kamiennym murze i składa się z dwóch przedziałów o łącznej pojemności 884m3 wody.

Główną funkcją tego zbiornika była regulacja ciśnienia między zbiornikiem Arco (na Rua das Amoreiras) a kanalizacją śródmieścia.

Trzydzieści jeden słupów o wysokości 9,25 m, o różnej szerokości, wspierają łuki kamienne, które z kolei wspierają sklepienie.

Nad kopułami została umieszczona fontanna. Zarówno jezioro, jak i fontanna były przeznaczone do wypłukania wód przed wejściem do zbiornika.

Woda wchodziła do zbiornika przez cztery otwory umieszczone w dolnej części basenu, zaopatrzone w rurki, które rozciągały się na powierzchnię wody i działały jak kanały.

Reservatório da Patriarcal działał do końca lat 40-tych XX w. Od 1994 roku jest zintegrowany z Muzeum Wody, które organizuje bezpłatne wizyty.

Samos

Wśród zieleni wyłania się w dole majestatyczny, robiący niesamowite wrażenie klasztor benedyktynów w Samos.

To jeden z najstarszych klasztorów zachodniego świata, pielgrzymów też przyjmujący już od dawien dawna.

Klasztor w Samos, znajduje się na północnym skraju stolicy gminy, ponieważ wieś i gmina dał im swoje Znajduje się obok rzeki Sarria, przyciąga uwagę zwiedzających nie tylko ze względu na swe ogromne rozmiary, ale przede wszystkim ze względu na swe potężne i surowe zabudowania, wykonane z łupków murowych.

Wiejskość i prostota ścian zewnętrznych kontrastuje ze szlachetną elegancją granitowych krużganków  połączonych ze sobą wieżami. Podstawowymi częściami klasztoru są  jej wspaniały kościół, a w nim zakrystia.

W zabudowaniach klasztornych można wyodrębnić trzy style architektoniczne związane z jego budową i dekoracją: gotyk, renesans i barok.

Pierwszym co rzuca się w oczy turysty – pielgrzyma to barokowa fasada kościoła.

Miasteczko ma ponad tysiąc lat, a jego znakiem rozpoznawczym jest monumentalny klasztor benedyktynów z VI w. będący symbolem kulturowym Galicji.

W ogromnym klasztorze, którego obejście wokół, zajmuje 15 minut, mieszka zaledwie kilkunastu mnichów.