z aparatem w świat: października 2018

Okręt podwodny muzeum Riachuelo pozwala zwiedzającym zapoznać się z typowym wyposażeniem łodzi podwodnej.

Zobaczyć jak żyją, pracują marynarze oraz jak jest uzbrojony okręt podwodny.

Wcielony do brazylijskiej marynarki w 1977 r., okręt podwodny jest siódmym statkiem noszącym nazwę Riachuelo.

Nazwa nawiązuje do bitwy morskiej, która miała miejsce w czasie wojny paragwajskiej.

Wtedy to Brazylijska flota dowodzona przez Francisco Manuela Barroso da Silva wygrała i poważnie osłabiła flotę paragwajską i zapobiegła stałej okupacji Argentyny przez Paragwaj.

Po około 20 latach służby Riachuelo został przekazany do Generalnej Służby Dokumentacji Marynarki Wojennej Brazylii i w listopadzie 1997 roku przemianowany na Okręt Muzeum.

Okręt jest zacumowany przy Espaço Cultural da Marinha w centrum Rio de Janeiro.

Okręt podwodny Riachuelo S-22 jest okrętem klasy Oberon produkcji angielskiej.

Klasa Oberon była klasą 27 brytyjskich okrętów podwodnych napędzanych silnikiem disel-elektryczny, zbudowanych na bazie klasy brytyjskich okrętów podwodnych "Porpoise".

Trzynaście zostało zbudowanych dla Królewskiej Marynarki Wojennej, a pozostałe czternaście zostało zbudowanych i wyeksportowanych do marynarki wojennej z innych krajów:

sześć dla Royal Australian Navy, trzy dla Royal Canadian Navy, trzy dla brazylijskiej marynarki wojennej, i dwa dla chilijskiej marynarki wojennej.

Riachuelo był on drugim z serii trzech okrętów zbudowany przez Vickers Shipyard Limited, w Barrow-in-Furness, Lancashire w 1973 roku.

Kil postawiono 26 kwietnia 1973 roku a zwodowano 6 września 1975 roku.

Po przeprowadzeniu testów morskich został włączony do Marynarki Wojennej Brazylii 12 marca, rozkazem 0070 z 27 stycznia 1977 roku.

Riachuelo był drugim (pierwszym w swojej klasie) okrętem podwodnym, który otrzymał akumulatory o dużej pojemności produkowane w Brazylii przez Saturnię oparte na niemieckiej technologii, i zainstalowane podczas przeglądu remontowego w 1984 roku.

Po dwóch dekadach eksploatacji został wycofany z czynnej służby 12 listopada 1997 r.

Po przepłynięciu ponad 181 000 mil morskich, w tym 17 699 godzin i czterdziestu jeden minutach zanurzenia.

Wymiary: 89,9 metra, 8,07 metra wysokości w tym 5,48 metra zanurzenia.

Wyporność: 1 620 ton (standard), 2 040 ton (załadowane na powierzchni) i 2 410 ton (załadowane podczas nurkowania).

Napęd: diesel-elektryczny; 2 16-cylindrowe silniki wysokoprężne Admiralty Standard Range, 16 VVS-ASR-1, dwa 1 280 kW generatory, 2 silniki elektryczne AEI o mocy 6 000 KM, sprzężone z dwiema osiami i dwoma turbinami z trzema łopatami.

Prędkość: maksymalnie 17,5 węzłów (powierzchnia) i 15 węzłów (zanurzenie).

Promień działania: 11 000 mil morskich przy 11 węzłach (powierzchnia lub z fajką) i 56 dni autonomii.

Uzbrojenie: 8 wyrzutni torpedowych o długości 21 cali (533 mm), z których dwie znajdują się na rufie; pojemność dla 24 torped w kombinacji, która obejmowała Mk 24 Tigerfish Mod. 1 (falanga), Mk 37 Mod. 2 (rufowe wyrzutnie) i torpedę przeciw okrętową Mk 8 Mod 4 lub kombinację min i torped.

Sterowanie bronią: system strzelania Ferranti TIOS 24B.

Załoga: 74 mężczyzn w tym 7 oficerów.

Już od samego początku niezwykłe wrażenie robi ciasnota wewnątrz kadłuba.

Miejsca dla marynarzy jest bardzo mało.

Zostało wygospodarowane z przestrzeni gdzieś pomiędzy silnikami (dieslowym i elektrycznym), akumulatorami, przedziałami torpedowymi, aparaturą sonarową i radiową oraz stołówką, ambulatorium i mostkiem kapitańskim ukrytym w kiosku.

Życie w tym miejscu, w trakcie misji bojowych, w pełnym zanurzeniu musiało być niezwykle ciężkie.

Wyżsi stopniem oficerowie mieli do dyspozycji własne pomieszczenia.

Marynarze z kolei spali wszędzie gdzie było to możliwe – małe łóżka o długości 160 centymetrów były poupychane pomiędzy akumulatorami, komorami silnika czy składami torped.

Najwygodniejszym miejscem do spania były same wyrzutnie torpedowe, których długość znacznie przekraczała standardy długości łóżka na okręcie podwodnym.