Tatuaż

Ludzie tatuują się od wieków – już w starożytności tatuaż oznaczał - w zależności od kraju - nobilitację, charakteryzował wojownika lub piętnował.

Historia tatuaży i samej czynności wykonywania określonych rysunków na skórze jest bardzo bogata i sięga początków ludzkiego istnienia.

Tatuaż w starożytnej Grecji był oznaką nobilitacji, swoistej godności i szlachetności, a w Chinach w latach 100–300 p.n.e. odznaczano nim wojowników.

Według antropologów pokrywanie ciała tatuażami i bliznami może mieć sporo znaczeń.

W jednych kulturach kobiety z plemion indiańskich po śmierci swoich mężów tatuowały sobie podniebienia;

w innych mają uśmierzać ból lub po prostu chronić przed urokami.

Przedstawiciele jeszcze innych społeczności wierzą, że zapewniają one szczęście, młodość i powodzenie w miłości.

Wszystkie zabiegi związane z wykonywaniem tatuażu i z samym tatuażem w różnych kulturach miały jednak służyć przede wszystkim ukazaniu zajmowanej pozycji czy funkcji pełnionej w grupie. 

Inny emblemat posiadał czarnoksiężnik, inny wojownik,

a jeszcze inny – plemienny wódz czy jeniec przetrzymywany siłą w wiosce.

Samo pojęcie „tatuowanie” wywodzi się ze środowiska ludu wyspy Tahiti, gdzie słowo to oznacza „znakować”.

Trudno dokładnie określić czas powstania sztuki tatuażu.

Pewne odkrycia dokonane przez archeologów sugerują, że mogło to nastąpić już w epoce młodszego paleolitu, czyli około 40–14 tysięcy lat p.n.e.

Tatuaż jest jednym z najstarszych zabiegów kosmetycznych, spotykanych zarówno w kosmetyce upiększającej,  jak i negatywnej

(przede wszystkim nanoszenie znaków rozpoznawczych na ciała niewolników, znakowanie skazańców).

W grobach z okresu paleolitu znajdowano różne barwniki pochodzenia mineralnego oraz ostre rylce,

które mogły służyć do wykonywania zarówno zabiegów kosmetycznych, jak i malowideł jaskiniowych lub rytów naskalnych.

Większość ciekawych informacji na temat zastosowania tatuaży w starożytności przetrwała dzięki Herodotowi z Halikarnasu (około 485–425 roku p.n.e.),

który w swoich Dziejach opowiada między innymi o tym, jak Histiaos (tyran Miletu) przekazał swojemu zięciowi Arystagorasowi tajną wiadomość w formie „żywego listu”.

Owym „żywym listem” był tekst zamieszczony na ogolonej głowie jednego z niewolników, który wyruszył w drogę dopiero wtedy, gdy jego włosy odrosły.

Współcześni uczeni, analizując zabytki pochodzące ze starożytnego Egiptu, snują przypuszczenie, że praktyka tatuowania mogła być tam znana około 3000 roku p.n.e.

Najstarsze odkryte do tej pory fragmenty ludzkiej skóry z zachowanym na niej tatuażem, datowane na blisko 2000 rok p.n.e., znaleziono na jednym z licznych cmentarzy z terenów Nubii.

Jako pierwszy terminu „tatuaż” użył angielski żeglarz i badacz kapitan James Cook,

który w książce "A Voyage Towards the South Pole and Round the World" (wydana w Londynie w 1773 roku),

opisującej jego wyprawę dookoła świata, zamieszcza też doniesienia o „udekorowanych” ciałach ludności zamieszkującej wyspy wód południowych.

Najowocniej tatuaż rozwijał się w XX wieku.

Swoje ciała zdobili nim przedstawiciele niemal wszystkich środowisk, bez względu na klasę społeczną.

W niektórych krajach europejskich (np. w Niemczech) na początku XX stulecia odbywały się pokazy wytatuowanych damskich ciał.