Gryf w Perugia

Gryf - odwaga i siła lwa połączona z szybkością i majestatem orła.

Od wieków jego wizerunek funkcjonuje w legendach, literaturze i sztuce.

Do dziś jest symbolem wielu miast i gości na licznych pomnikach.

Z tym niezwykłym stworem wiąże się też szereg opowieści i legend.

Mimo że wiele miast ma gryfa w swoim herbie nigdzie nie spotkałem go tak często jak we włoskim mieście Perugia.

Najwcześniej gryf pojawił się w Indiach i Mezopotamii.

W kulturze Babilonu i Asyrii było to fizyczne wcielenie bogini Tiamat.

Natomiast starożytni Grecy i Rzymianie wyobrażali go sobie jako krzyżówkę lwa i orła.

Byli też przekonani, że gryfy są okrutnymi i dzikimi łowcami.

Miały polować na konie i bydło, a nawet na ludzi.

Zamieszkiwały wysokie i niedostępne góry.

Kto je oswoił był niezwyciężony.

Ale żeby zapanować nad stworem, trzeba było być przy jego wykluciu.

Legendy mówią, że gryfy kochały złoto i wykopywały je górskich skał.

Były zarazem strażnikami złóż tego drogocennego kruszcu.

Wierzono, że zamiast jaj składają szafiry, z których wylęgają się młode.

Miały też zaciekle bronić swoich skarbów i zabić każdego, kto ośmieliłby się je wykraść.

Z jednej strony gryf był utożsamiany z pychą i zachłannością, z drugiej zaś - z siłą, szybkością, odwagą i zaufaniem. To zaskakujące, jak skrajnie różne cechy mu przypisywano!

Nie zmienia to jednak faktu, że te stworzenia cieszyły się niezwykłym respektem wśród ludzi, a strach przed ich siłą i potęgą rodził coraz to nowe mity.

Starożytni wierzyli, że rydwany m.in. Apollina, Nemezis oraz Aleksandra Wielkiego były zaprzęgnięte w gryfy.

Pióra tych stworów przywracały wzrok niewidomym, a puchary wykonane z ich pazurów miały czernieć przy kontakcie z trucizną.

Z kolei ich żebra były materiałem na niezwyciężone i doskonałe łuki. Gryfy miały też pilnować skarbu Apollina, pucharu wina Dionizosa, oraz ciała Ozyrysa.