z aparatem w świat: Łuk Triumfalny

Idąc spacerem wzdłuż Pól Elizejskich w kierunku zachodnim docieramy do placu Charles’a de Gaulle’a, zwanego również Placem Gwiazdy ze względu na 12 ulic na rozchodzących się promieniście z tego miejsca.

Na środku ogromnego ronda stoi monumentalny Łuk Triumfalny.

Jest to jeden z najpopularniejszych zabytków Paryża.

Nie można tu usiąść i odpocząć w cieniu drzew.

Ruch uliczny jest tu tak intensywny, że piesi chcący dotrzeć do łuku muszą korzystać z przejść podziemnych.

Można obserwować przez dłuższą chwilę krążące wokół ronda samochody, próbując odgadnąć, jakim cudem to skrzyżowanie tak płynnie funkcjonuje, po czym którymś z podziemnych tuneli dotrzeć na jego środek, by jednemu z trzech paryskich łuków przyjrzeć się z bliska.

Budowlę powstałą w hołdzie walczącym za Francję w czasie rewolucji i wojen napoleońskich zdobią reliefy i napisy upamiętniające miejsca bitew napoleońskich, a u jej stóp znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza.

Na szczycie łuku usytuowana jest platforma widokowa, do której prowadzą 234 stopnie.

Budowę Łuku, na wzór rzymskich pomników tego typu, rozpoczęto na polecenie Napoleona w 1806r.

Prace posuwały się powoli.

Sam autor pierwotnego projektu Jean-François Chalgrin umarł zaledwie kilka lat po rozpoczęciu prac.

Ostatecznie prace ukończono dopiero w 1836r. za Ludwika Filipa.

I to on dokonał uroczystej inauguracji tego pomnika chwały.

Na Łuku wyryto nazwy bitew napoleońskich.

Widnieją tam nazwy polskich miast takich jak: Ostrołęka, Pułtusk, Gdańsk, Lidzbark Warmiński (Heilsberg), Wrocław.

Pojawiają się również nazwiska polskich generałów i marszałków: Chłopicki, Kniaziewicz, Poniatowski, Sułkowski, Dąbrowski, Zajączek, Łazowski.

Pomysł przyozdobienia takowymi budowli zrodził się w 1835r., kiedy, chcąc podobno zadośćuczynić woli samego Napoleona, jak również nieco „ożywić” surowe ściany Łuku,

finalizujący prace nad budową monumentu, architekt Blouet zwrócił się do francuskiego rządu z prośbą o pozwolenie na sporządzenie listy „wielkich bitew oraz nazwisk rewolucji i cesarstwa”.

Zgoda taka został udzielona i 20 lutego 1836r. przewodniczący specjalnej komisji generał Saint Cyr Nugues przedstawił trzy listy obejmujące kolejno:

nazwy 30 decydujących zwycięstw, 96 mniej znaczących bitew oraz 384 nazwiska wyższych dowódców rewolucyjnej oraz napoleońskiej armii.

Listy te zaakceptowano bez jakichkolwiek zastrzeżeń, co jednak już w chwili odsłonięcia Łuku wywołało falę niezadowolenia i krytyki.

Do ministerstwa wojny zaczęły napływać skargi wielu żyjących jeszcze uczestników kampanii z lat 1792-1815, bądź rodzin poległych czy też zmarłych w późniejszym czasie dowódców, którzy - ich zdaniem - zostali niesłusznie pominięci.

Do 1840 r. takich zażaleń ministerstwo odebrało blisko sto.

Aby rozwiązać palący problem minister wojny, marszałek Soult nakazał sporządzenie uzupełniającej listy.

Zawierała ona 233 nie uwzględnione pierwotnie nazwiska, a także 70 dodatkowych nazw bitew.

Umieszczenie ich na filarach Łuku nie oznaczało wszakże zamknięcia drażliwej sprawy.

Napływały kolejne skargi.

Rozpatrywano je aż do 1895 roku, kiedy to liczba inskrypcji osiągnęła swój ostateczny stan - 174 nazwy bitew oraz 660 nazwisk wyższych dowódców (marszałków, generałów, admirałów, pułkowników).

Nazwiska tych, którzy polegli na polu bitwy zostały podkreślone.

Na budowli umieszczono 4 reliefy: Marsylianka (Wymarsz ochotników w 1792), Triumf Napoleona, Obrona Francji przed koalicją 1814, Pokój.

Cały Łuk obiega fryz przedstawiający wymarsz i powrót w chwale armii francuskiej.

Na fasadach Łuku umieszczonych zostało także 6 mniejszych reliefów przedstawiających: Pogrzeb generała Marceau, Bitwę pod Aboukir, Bitwę pod Jemappes, Przejście przez most Arcole, Upadek Aleksandrii i Bitwę pod Austerlitz.