Pedra de Lume

Pedra de Lume to niewielka miejscowość, znajdująca się na wschodnim wybrzeżu wyspy Sal w Republice Zielonego Przylądka.

Jej historia przypomina, że człowiek póki czerpie zyski z natury potrafi zaadoptować do zamieszkania nawet najgorsze warunki naturalne.

Jak zyski stają się niewielkie opuszcza niekorzystne tereny i szuka nowego miejsca zamieszkania. 

Pedra de Lume znajduje się około 5 kilometrów na wschód od stolicy wyspy Espargos.

W XVIII wieku miasteczko rozwinęło się wokół istniejącej w tej okolicy saliny, zlokalizowanej wewnątrz krateru wulkanu – pisałem o niej w marcu 2013 roku.

Dziś salina podupadła i obecnie mieszka tutaj 28 rodzin.

Oddalona od Espargos o godzinę spaceru lub 15 minut jazdy samochodem Pedra de Lume sprawia wrażenie miejscowości na krańcu świata.

Zbliżając się do miejscowości z daleka widzimy niewielką kaplicę, przypominającą dawną świetność osady.

Obok kaplicy stoją rzędy niewysokich budynków mieszkalnych, które kiedyś zajmowane były przez pracowników kopalni, niewielkiej knajpki i boiska.

Obok niewielkiego portu widać to, co pozostało z byłych magazynów soli oraz starą kolejkę linową, którą transportowano sól wydobytą w kraterze.

Z uwagi na niekorzystny klimat w pobliżu nie ma żadnych upraw.

Silne słońce, wszechobecna sól dopełniają pustynny krajobraz.

Sól dała nazwę wyspie. Tutaj pozyskiwano sól z wody morskiej w kraterze nieczynnego wulkanu. 

Krater leży w niewielkiej depresji i następowały do niego przecieki wody morskiej, która wysychając pozostawiała na skałach sól.

Wykorzystali to Portugalczycy, których kolonią były wyspy Cabo Verde.

Wybudowali system pomp, które pompowały z oceanu wodę do krateru, przegrodzili krater groblami i na masową skalę produkowali sól.

Salina Pedra de Lume powstała w 1805 roku.

Pozostała po wyschnięciu wody sól była transportowana specjalną kolejką linową na statki i stamtąd wywożona do Portugalii, a także do innych krajów, między innymi do USA, Anglii, Brazylii i krajów afrykańskich.

 

Wydobycie soli na skalę przemysłową odbywało się do lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku.

Obecnie nie wydobywa się już soli na dużą skalę - salina stała się atrakcją turystyczną.  

Oprócz zwiedzania terenu można także skorzystać z basenów solankowych, w których zasolenie jest tak duże, że nie można nawet pływać - trudno zanurzyć rękę czy nogę pod powierzchnię wody. 

Woda w solance ma zasolenie około 25 razy większe niż woda w oceanie.  

 

W roku 2012 tereny saliny zostały wpisana na listę Dziedzictwa Narodowego Republiki Zielonego Przylądka.

W 2010 roku planowano otwarcie w tym miejscu kompleksu turystycznego, jednak jak do dziś, na planach tylko się skończyło.