Portugalska Świątynia Rzymska

Rzymska świątynia w Portugalii? Tak, to możliwe.

Wystarczy przyjrzeć się historii tego kraju i niektórym jego zabytkom, aby dostrzec jak inne cywilizacje wpływały na architekturę i kulturę Portugalii.

Jedną z takich pozostałości, po zajmujących te ziemie Rzymianach, jest Templo Romano w Evora. 

Ruiny świątyni zachowały się bardzo dobrze, a ich widok - na tle kilkaset lat młodszych budynków - robi niezwykłe wrażenie.

Evora nazywana jest miastem - muzeum.

Rozkwitło za czasów Rzymian i liczy sobie już 2 tysiące lat.

W średniowieczu było ważnym ośrodkiem nauki.

W XVI i XVII wieku znajdował się tu jezuicki uniwersytet. 

Miasto znajduje się w sercu krainy Alentejo.

Otoczone średniowiecznym murem, jest w całości wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Gęsta siatka uliczek miasta to prawdziwe bogactwo architektoniczne i kulturowe.

Dziś liczy 50 tys. mieszkańców, w tym 11 tys. w obrębie średniowiecznych murów.

W mieście Evora na restaurację zabytków i rozwój turystyki wydano 7 milionów euro.

Ochroną objęto dawną osadę rzymską i wczesnośredniowieczne miasto.

Zwykle punktem orientacyjnym dla wycieczek jest Rzymska Świątynia.

To także jeden z symboli miasta.

Prawdopodobnie koryncka budowla była poświęcona Dianie, chociaż inna teoria mówi o Jowiszu.

Świątynia miała sporo szczęścia, gdyż zamieniono ją w fortecę, a ponownie odsłonięto w wieku XX.

Tak na marginesie w tym punkcie miasta zlokalizowano miejsce straceń ofiar inkwizycji i... rzeźnię.

Templo Romano - Świątynia Rzymska znajduje się w sercu Starego Miasta i jest jednym z najciekawszych zabytków Evory, a jednocześnie najlepiej zachowaną rzymską świątynią na terenie Portugalii.

Pochodzi z przełomu I i II wieku naszej ery.

Zarówno kapitel, jak i podstawa zrobione są z marmuru, a trzon kolumn wypełnia granit.

Świątynię zbudowano na planie 24,60 x 14,19 m, poświęcając prawdopodobnie kultowi cesarza (być może Augusta).

Początkowo powszechnie sądzono, że była poświęcona kultowi bogini Diany, obecnie uważa się, że wybudowano ją na cześć Jowisza.

Została zniszczona w V w., w wyniku najazdu germańskich barbarzyńców.

Przez prawie półtora tysiąca lat służyła miastu, spełniając po upadku Rzymu różne funkcje - była wieżą obronną, miejscem egzekucji przeprowadzanych przez inkwizycję, później pełniła funkcję teatru oraz rzeźni miejskiej.

Dopiero w 1870 roku zdecydowano się odrestaurować ten starożytny zabytek.

Dzięki wybitnym architektom i restauratorom, takim jak Włoch G. Cinatti, możemy podziwiać świątynię w obecnej formie.

Zburzono otaczające ją mury, odsłaniając niedużą platformę ze stojącymi na niej 14 granitowymi kolumnami z korynckimi kapitelami i marmurowym architrawem.

Ruiny świątyni stanowią pomnik uchodzący za jeden z głównych zabytków związanych z Luzytanią – starożytną prowincją rzymską, której Evora, znana jako Ebora, była stolicą. 

W 57 r. p.n.e. Rzymianie podbili miasto i wybudowali wokół niego mur, którego pozostałości możemy oglądać do dzisiaj.

Przez Juliusza Cezara nazwana została Liberalitas Julia, a przez Pliniusza Starszego w Historii Naturalnej wzmiankowana była jako Ebora Cerealis, ze względu na wspomnianą rolę w zaopatrzeniu Imperium w zboże.

W tamtych czasach Evora była ważnym ośrodkiem handlowym, leżącym przy kilku strategicznych szlakach.