W okolicach Bierzwnika, w Ziemi Lubuskiej, na skraju Puszczy Drawskiej nad Mierzęcką Strugą wznosi się pałac w Mierzęcinie.
Odbywając podróż samochodem na trasie Gorzów Wlkp. – Bydgoszcz warto zboczyć z głównej drogi w Dobiegniewie i odwiedzić urokliwe miejsce z pałacem w Mierzęcinie, o ciekawej historii.
Przepiękny! Urokliwy! Magiczny! To tylko niektóre słowa, jakich możemy użyć, aby wyrazić to, co nieoczekiwanie zobaczymy w takim miejscu.
Nowoczesna historia naszego kraju sprawia, że jeśli usłyszymy stwierdzenie „były PGR” nie spodziewamy się zobaczyć nic, co może urzekać albo sprawiać, że ponownie z przyjemnością wrócimy do tego miejsca. A właśnie takie pragnienie pojawia się u każdego, kto raz zobaczy kompleks pałacowy w Mierzęcinie.
Wzmianki o tym miejscu pojawiają się już w średniowieczu. 2 lutego 1317 Mierzęcin, jako osada rycerska, wraz z Drezdenkiem, została nadana rodzinie von Osten. W rękach tej rodziny pozostawał do roku 1608, kiedy posiadłość przeszła w ręce rodziny von Gram(m), a następnie rodziny von Sydow.
Rozwój Mierzęcina nastąpił po roku 1725, kiedy majątek zakupił Friedrich Sigismund von Waldow, założyciel rodowej gałęzi mierzęcińskiej linii Hammer-Bernstein, którego potomkowie stopniowo przyczyniali się do powiększenia dóbr. Do rozwoju gospodarczego Mierzęcina przyczyniła się, zbudowana w 1850, linia kolejowa, łącząca Poznań ze Stargardem Szczecińskim.
W 1861 roku Robert Friedrich von Waldow rozpoczął budowę nowej siedziby rodowej – pałacu w stylu neogotyku angielskiego, prawdopodobnie według projektu berlińskiego architekta Karla F. Hitziga. Budowę zakończono 1 października 1863 roku. Wraz z pałacem ukształtowano krajobrazowy park romantyczny oraz wybudowano nowe zabudowania folwarczne. Największy rozkwit majątek w Mierzęcinie miał miejsce na początku XX wieku, kiedy jego gospodarzem był Sigismund von Waldow.
Okres wojenny pałac przetrwał w stanie nienaruszonym, mimo że jego wnętrze zostało splądrowane. Jesienią 1945 roku pałac i majątek zostały przejęte przez skarb Państwa Polskiego. Zaczęła się polska historia pałacu w Mierzęcinie.
W latach 1945-1952 mieścił się w nim dom dziecka dla dzieci upośledzonych, prowadzony przez siostry zakonne, a później Państwowy Dom Dziecka, który funkcjonował do roku 1959. Majątek przejęło Państwowe Gospodarstwo Rolne w Mierzęcinie, które adaptowało wnętrza pałacu na biura, przedszkole, klub wiejski, stołówkę i mieszkania służbowe. Zabudowania folwarczne również były użytkowane. Park pomału dziczał, a poszczególne pomieszczenia pałacu stopniowe były opuszczane.
W 1991 roku PGR został zlikwidowany, a zabudowania i ziemia przeszły pod zarząd Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa w Gorzowie Wlkp. W latach 1992 – 1998 opuszczony i pozbawiony opieki pałac popadł w ruinę. 9 lipca 1998 roku pałac w Mierzęcinie wraz z folwarkiem został zakupiony przez polską firmę NOVOL.
W latach 1999-2001, staraniem nowych właścicieli, gmach pałacu poddano gruntownej renowacji. Adaptowano zrujnowany budynek na ośrodek wypoczynkowy dla pracowników firmy. W ramach prac restauratorsko - konserwatorskich wymieniono dach i całą stolarkę, a w ponad 80% stropy z drewnianych na ceramiczne. Przeprowadzono prace izolacyjne, tynkarskie i sztukatorskie.
Oficjalne otwarcie Pałacu Mierzęcin nastąpiło 13 września 2002 roku. Rozpoczął się nowy rozdział historii pałacu i majątku w Mierzęcinie. Zrujnowany pałac przemienił się w hotel, a budynki folwarczne w centrum wypoczynkowo – konferencyjne.
Park, o ogólnej powierzchni ponad 15 ha, zajmuje północną część założenia. Położony jest na podłużnym wyniesieniu terenowym, opadającym tarasami od Pałacu w kierunku zachodnim i północnym ku podmokłej dolinie rzeki Mierzęcinki. Założenie parkowe rozplanowane w układzie wieloosiowym, promienistym, związane jest ściśle z pałacem, posadowionym na wyniesieniu terenu, z fasadą od wschodu.
Kompozycja przestrzenna parku obejmuje parter ogrodowy z fontanną przed pałacem, od której prowadzi główna aleja parkowa, kończąca się na skrzyżowaniu dwunastu dróg. Po stronie północno - wschodniej i głównej alei parkowej znajduje się podłużna polana widokowa z altaną lipową na skraju.
W części wschodniej parku usytuowany jest cmentarz rodowy z mogiłami ostatnich właścicieli z rodziny von Waldow.
Od strony zachodniej park opada tarasami ku stawowi i rzece. Tutaj powstał w ostatnich latach ogród japoński ze stylową architekturą (altana, most, brama torii) i wyspą, na której stoi latarnia japońska.
Park w swej części wschodniej jest krajobrazowym ogrodem angielskim, w którym ogromne drzewa i grupy krzewów eksponowane są na równo ciętym trawniku.
Starodrzew występujący w parku to dorodne buki, dęby, platany, lipy, graby i wiązy, wśród których jest ponad 20 pomników przyrody.
Okolice pałacu w Mierzęcinie to jedne z najatrakcyjniejszych obszarów Polski zachodniej. To kraina bogata w lasy, jeziora i rzeki. Znajduje się tutaj ponad 700 zbiorników wodnych. Sąsiedztwo Drawieńskiego Parku Narodowego sprawia, że możemy na co dzień obcować z dziką przyrodą.
Przepiękny! Urokliwy! Magiczny! To tylko niektóre słowa, jakich możemy użyć, aby wyrazić to, co nieoczekiwanie zobaczymy w takim miejscu.
Nowoczesna historia naszego kraju sprawia, że jeśli usłyszymy stwierdzenie „były PGR” nie spodziewamy się zobaczyć nic, co może urzekać albo sprawiać, że ponownie z przyjemnością wrócimy do tego miejsca. A właśnie takie pragnienie pojawia się u każdego, kto raz zobaczy kompleks pałacowy w Mierzęcinie.
Wzmianki o tym miejscu pojawiają się już w średniowieczu. 2 lutego 1317 Mierzęcin, jako osada rycerska, wraz z Drezdenkiem, została nadana rodzinie von Osten. W rękach tej rodziny pozostawał do roku 1608, kiedy posiadłość przeszła w ręce rodziny von Gram(m), a następnie rodziny von Sydow.
Rozwój Mierzęcina nastąpił po roku 1725, kiedy majątek zakupił Friedrich Sigismund von Waldow, założyciel rodowej gałęzi mierzęcińskiej linii Hammer-Bernstein, którego potomkowie stopniowo przyczyniali się do powiększenia dóbr. Do rozwoju gospodarczego Mierzęcina przyczyniła się, zbudowana w 1850, linia kolejowa, łącząca Poznań ze Stargardem Szczecińskim.
W 1861 roku Robert Friedrich von Waldow rozpoczął budowę nowej siedziby rodowej – pałacu w stylu neogotyku angielskiego, prawdopodobnie według projektu berlińskiego architekta Karla F. Hitziga. Budowę zakończono 1 października 1863 roku. Wraz z pałacem ukształtowano krajobrazowy park romantyczny oraz wybudowano nowe zabudowania folwarczne. Największy rozkwit majątek w Mierzęcinie miał miejsce na początku XX wieku, kiedy jego gospodarzem był Sigismund von Waldow.
Okres wojenny pałac przetrwał w stanie nienaruszonym, mimo że jego wnętrze zostało splądrowane. Jesienią 1945 roku pałac i majątek zostały przejęte przez skarb Państwa Polskiego. Zaczęła się polska historia pałacu w Mierzęcinie.
W latach 1945-1952 mieścił się w nim dom dziecka dla dzieci upośledzonych, prowadzony przez siostry zakonne, a później Państwowy Dom Dziecka, który funkcjonował do roku 1959. Majątek przejęło Państwowe Gospodarstwo Rolne w Mierzęcinie, które adaptowało wnętrza pałacu na biura, przedszkole, klub wiejski, stołówkę i mieszkania służbowe. Zabudowania folwarczne również były użytkowane. Park pomału dziczał, a poszczególne pomieszczenia pałacu stopniowe były opuszczane.
W 1991 roku PGR został zlikwidowany, a zabudowania i ziemia przeszły pod zarząd Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa w Gorzowie Wlkp. W latach 1992 – 1998 opuszczony i pozbawiony opieki pałac popadł w ruinę. 9 lipca 1998 roku pałac w Mierzęcinie wraz z folwarkiem został zakupiony przez polską firmę NOVOL.
W latach 1999-2001, staraniem nowych właścicieli, gmach pałacu poddano gruntownej renowacji. Adaptowano zrujnowany budynek na ośrodek wypoczynkowy dla pracowników firmy. W ramach prac restauratorsko - konserwatorskich wymieniono dach i całą stolarkę, a w ponad 80% stropy z drewnianych na ceramiczne. Przeprowadzono prace izolacyjne, tynkarskie i sztukatorskie.
Oficjalne otwarcie Pałacu Mierzęcin nastąpiło 13 września 2002 roku. Rozpoczął się nowy rozdział historii pałacu i majątku w Mierzęcinie. Zrujnowany pałac przemienił się w hotel, a budynki folwarczne w centrum wypoczynkowo – konferencyjne.
Park, o ogólnej powierzchni ponad 15 ha, zajmuje północną część założenia. Położony jest na podłużnym wyniesieniu terenowym, opadającym tarasami od Pałacu w kierunku zachodnim i północnym ku podmokłej dolinie rzeki Mierzęcinki. Założenie parkowe rozplanowane w układzie wieloosiowym, promienistym, związane jest ściśle z pałacem, posadowionym na wyniesieniu terenu, z fasadą od wschodu.
Kompozycja przestrzenna parku obejmuje parter ogrodowy z fontanną przed pałacem, od której prowadzi główna aleja parkowa, kończąca się na skrzyżowaniu dwunastu dróg. Po stronie północno - wschodniej i głównej alei parkowej znajduje się podłużna polana widokowa z altaną lipową na skraju.
W części wschodniej parku usytuowany jest cmentarz rodowy z mogiłami ostatnich właścicieli z rodziny von Waldow.
Od strony zachodniej park opada tarasami ku stawowi i rzece. Tutaj powstał w ostatnich latach ogród japoński ze stylową architekturą (altana, most, brama torii) i wyspą, na której stoi latarnia japońska.
Park w swej części wschodniej jest krajobrazowym ogrodem angielskim, w którym ogromne drzewa i grupy krzewów eksponowane są na równo ciętym trawniku.
Starodrzew występujący w parku to dorodne buki, dęby, platany, lipy, graby i wiązy, wśród których jest ponad 20 pomników przyrody.
Okolice pałacu w Mierzęcinie to jedne z najatrakcyjniejszych obszarów Polski zachodniej. To kraina bogata w lasy, jeziora i rzeki. Znajduje się tutaj ponad 700 zbiorników wodnych. Sąsiedztwo Drawieńskiego Parku Narodowego sprawia, że możemy na co dzień obcować z dziką przyrodą.
Niezwykłe gatunki fauny oraz flory zaciekawią niejednego turystę. Region lubuski jest jednym z pięciu o najniższym zanieczyszczeniu środowiska.
Tędy biegnie jedyny w Polsce Szlak Wina i Miodu, na mapie którego jest również pałac w Mierzęcinie.
1 komentarz:
Naprawdę świetnie napisane. Pozdrawiam.
Prześlij komentarz