Panteon był największą budowlą kopułową na świecie przez około 1300 lat, aż do XV w. Budynek Panteonu jest przykładem doskonałości i harmonii architektury starożytnej (zbudowano go na planie koła, a wysokość budynku - 43 m - równa jest jego średnicy). Dziś to jedna z najwspanialszych i najlepiej zachowanych budowli z czasów starożytnego Rzymu.
Ten okazały gmach powstał w II w. n.e. za panowania cesarza Hadriana na Polu Marsowym jako świątynia pogańska poświęcona wszystkim bogom (łac. pan - "wszystko", teos - "bóg"). Kopuła Panteonu miała w zamyśle przedstawiać gwiezdne sklepienie. Ciekawym rozwiązaniem jest oświetlenie - jedynym źródłem światła jest bowiem otwór w dachu o średnicy 9 m, symbolizujący słońce. Taki sposób iluminacji wnętrza przyniósł niezwykle ciekawe efekty wizualne.
Wejście do budynku otwiera portyk, w którym znajduje się napis mówiący o powstaniu Panteonu. Brzmi on: M. AGRIPPA. L.F. COS TERTIVM FECIT, co dosłownie oznacza "Wzniesiony przez Marka Agryppę, syna Lucjusza, konsula po raz trzeci" i informuje, że pierwszym pomysłodawcą i konstruktorem Panteonu był właśnie rzymski konsul Marek Agrypa.
Hadrian zaś dokonał przebudowy budynku, wzorując się częściowo na greckich modelach architektury, czego przykładem jest wspomniany wyżej portyk, na który składa się osiemnaście kolumn. Kontrastuje on wyraźnie z pozostałą częścią budynku stanowiącą przykład architektury etruskiej wykorzystującej plan koła.
Budowla przetrwała w doskonałym stanie głównie dzięki przekształceniu jej już w VII w. w kościół katolicki p.w. Matki Boskiej i Męczenników. Nie oznacza to jednak, że jego pierwotny wygląd pozostał w nienaruszonym stanie.
W roku 663 na polecenie cesarza Konstansa II zdjęto brązowe, pozłacane płytki z powodu braku kruszcu do bicia monet. Zaś w XVI w. na polecenie papieża Urbana VIII usunięto brązowe belkowanie z przedsionka, by z przetopionego materiału odlać baldachim stojący nad grobem św. Piotra oraz armaty dla Castel San Angelo.
W XIV w. Panteon został zamieniony w fortecę. Odnowiono go jednak w okresie renesansu. Pracami kierował Rafael Santi, który później został w nim pochowany. W Panteonie pochowani zostali również inni wielcy artyści: Annibale Carraci, Taddeo Zuccari, Baldassare Peruzzi oraz niektórzy królowie Włoch (m.in. Wiktor Emanuel II).
Przed świątynią znajduje się sześciometrowy obelisk pochodzący z czasów faraona Ramzesa II.
Góruje on nad fontanną, w której można zanurzyć ręce w upalny dzień, czy zrobić sobie przy niej pamiątkowe zdjęcie.
Panteon można podziwiać od środka oraz z zewnątrz, najlepiej delektując się włoskimi lodami i kawą w jednej z licznych kawiarni usytuowanych na placu przed budowlą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz