Pałac Królewski w Queluz

Wg przewodnika „Podróże Marzeń”  drukowanego przez „Gazetę Wyborczą”– Queluz to miasto będące bezbarwną „sypialnią” Lizbony.

Na uwagę zasługuje rokokowy pałacyk z zalesionym ogrodem i wodospadem.

Dzięki temu, że pałac leży na trasie linii kolejowej do Sintry, jest najczęściej odwiedzany po drodze z Lizbony.

Pałac Królewski w Queluz to XVIII-wieczna budowla będąca wzorcowym przykładem architektury rokoko w Portugalii.

Była to jedna z ostatnich europejskich rezydencji wzniesionych w tym stylu. Pałac i oficjalne ogrody wzorowano na Wersalu.

Zwiedzanie pałacu obejmuje między innymi królewskie apartamenty, salę balową, kaplicę i piękne ogrody.

Pałac powstał w latach 1747 – 1752, jako rezydencja letnia króla Dom Pedro de Braganca i jego późniejszej żony Marii I.

Rezydencją pałacowo - ogrodową w Queluz zaprojektował Mateusz Vincente de Oliveira.

Fundusze na budowę pochodziły z odkrytego przez Portugalczyków brazylijskiego złota.

W 1794 roku pałac stał się rezydencją rodziny królewskiej (dotychczasowa rezydencja Pałac Ajuda spłonął).

Do barokowo-rokokowej budowli w latach 1758 – 1760 dodano od strony ogrodu dwa skrzydła boczne zaprojektowane przez francuskiego artystę Jeana-Baptistę Robilliona.

W drugiej połowie XVIII wieku w pałacu przetrzymywana była pierwsza rządząca królowa Portugalii - Maria I Franciszka Pobożna.

Cierpiała ona wówczas na manię religijną i melancholię i nie była już w stanie zajmować się sprawami państwowymi. Obowiązki te przejął jej syn Jan VI Bragança.

Pomimo swoich stosunkowo niewielkich rozmiarów Pałac w Queluz określany bywa często mianem Portugalskiego Wersalu.

Budowla ta stanowi wzorcowy przykład architektury rokokowej w Portugalii. W 1934 roku pałac został częściowo strawiony przez pożar.

Obecnie,w pełni odrestaurowany, został udostępniony dla zwiedzających i stanowi ciekawy przystanek na trasie prowadzącej z Lizbony do zabytkowej Sintry.

Pałac łączy typowe cechy fikuśnego rokoka z wpływami portugalskimi(m. in. Łupkowe dachówki oraz kafle).

Pałac jest ciekawym konglomeratem na który składa się jakby kilka małych pałacyków połączonych parterowymi przejściami.

W głównej fasadzie ciekawe jest połączenie brązowych dachówek, kremowej fasady i zielonych balustrad przy oknach oraz ram okiennych w tym samym kolorze w oknach parteru.

Wnętrza zaprojektowano w stylu rokokowym.

Dwie największe sale pałacu to biała Sala Balowa pokryta  złotym ornamentem (jej żyrandole pochodzą jednak z XIX wieku) oraz Sala Ambasadorów przywodząca  na myśl bawarskie kolorowe rokoko.

Sala Tronowa przypomina salę lustrzana w Wersalu; kariatydy podtrzymują przedstawiający alegorie plafon, z którego zwieszają się kryształy weneckie.

Wzrok przykuwa misternie pomalowany drewniany sufit. Warte podziwu są również plafony w sali muzycznej i pokojach księżniczek.

Sala Azulejos zawdzięcza nazwę niezwykłym polichromowanym azulejos z XVIII w. przypominającym pejzaże Chin i Brazylii.

Pałacowa galeria wyłożona jest kaflami i przedstawia sceny polowań oraz połowów stylizowanych na motywy chinoserie.

Prywatne apartamenty cechuje niezwykła kameralność.

Najpiękniejszy z nich to Pokój Don Kichota (w supraportach i na fasetach umieszczono freski przedstawiające motywy z Cervantesa) oraz zachwycający Czerwony Gabinet.