Etruska Perugia

Perugia zwana wielką „Arce Guelfa” wznosi się w centrum regionu, ze swoimi 5 historycznymi dzielnicami zamkniętymi wewnątrz pozostałości murów etruskich.

Te olbrzymie bastiony były zbudowane z ogromnych kwadratowych bloków skalnych ułożonych jeden na drugim, a które są wciąż jeszcze widocznej na długich odcinkach.

Kiedy Rzym był tylko trochę większy od obozowiska z chat, w etruskiej Perugii otwierało się 7 dużych bram, pośród których była imponująca Porta Pulchra lub też Augusta z epoki etruskiej.

Tam, gdzie na szczycie stromego wzgórza Umbrowie założyli swoją osadę, wyrosła później Etruska Perusia.

Było to jedno z 12 skonfederowanych miast Etrurii, sojuszu dodecapolis, i zarazem jedno z największych w regionie.

Etruskowie byli niezwykłym ludem.

Chociaż dziś wiadomo o nich bardzo niewiele, to właśnie z ich kultury całymi garściami czerpali starożytni Rzymianie.

Kochali sztukę, uwielbiali biesiady zakrapiane winem, fascynowali się walkami gladiatorów.

Półwysep Apeniński zamieszkiwali od VII w. p.n.e. 500 lat później ostatecznie ulegli ekspansywnym sąsiadom z miasta nad Tybrem.

W 310 r. Perusia wzięła udział w wojnie z Rzymem, w 295 r. ponownie wchodząc w anty-rzymski sojusz III wojny samnickiej.

Później jednak, podczas wojen Punickich, stanęła po stronie Republiki Rzymskiej.

W 41 r. p.n.e., podczas wojny domowej,  stała się miejscem schronienia brata Marka Antoniusza, Luciusza.

I chociaż samego Luciusza zwycięski Oktawian oszczędził, miasto zostało zburzone.

Zostawiono jedynie świątynie Vulcana i Juno oraz masywne mury Etrusków.

Chociaż miasto prawie natychmiast odbudowano, regulując jego życie licznymi statutami,  nie otrzymało życiodajnego statusu kolonii aż do 251 – 253 r., kiedy zostało ponownie zasiedlone jako Colonia Vibia Augusta Perusia.

Gdy po upadku Cesarstwa Goci pustoszyli Italię, Perugia była jedynym miastem w Umbrii, które oparło się Totili.

Gdy Bizantyjczycy wycofali garnizon miasto ponownie obległ król gotów i po długim oblężeniu zburzył, a dowodzącego obroną biskupa Herculanusa kazał żywcem obedrzeć ze skóry.

Wkrótce kanonizowany św. Herculanus stał się chrześcijańskim patronem miasta.

Perugia to miasto poprzedniej ery, co oznacza, ze pierwsze ślady jego istnienia odkryto jeszcze przed naszą erą, a konkretnie około 310 roku.

Wchodząc przez Porta San Pietro, zrobionej od zewnątrz przez Agostina di Duccio w 1475 r., na prawo natkniemy się na bazylikę San Dominico, na klasztornych krużgankach i w przyległym klasztorze znajduje się ważne muzeum

Museo Archeologico Nazionale dell’Umbria – posiadające jedne z największych zbiorów etruskich.