Katedra w Sienie

Niewiele budynków mówi równie wiele o historii i aspiracjach Sieny.

Na budowę katedry wielu obywateli miasta transportowało biały i czarny marmur.

Niemal w takich rozmiarach jak dzisiaj została ukończona już w roku 1215 a w okresie średniowiecznego dostatku ciągle planowano jej rozbudowę.

Pierwszy projekt, podjęty na początku XIV w., miał podwoić jej wielkość przez budowę baptysterium na zboczu poniżej, lecz prace wstrzymano, gdyż ściany i łączenia nie udźwignęłyby takiego ciężaru.

Przez jakiś czas kapituła przemyśliwała nad zburzeniem całej świątyni i rozpoczęciem całej budowy od nowa, według innych zasad, lecz ostatecznie podjęto decyzję o przeorientowaniu kościoła z wykorzystaniem istniejącej nawy głównej jako transeptu i wybudowaniem nowej w kierunku Campo.

I tym razem pojawiły się pęknięcia, a w 1348 r. dżuma ostatecznie pokrzyżowała plany przebudowy.

Rozpoczęta nawa główna nadal stoi przy północnym skraju placu.

Gdyby zakończono przebudowę, katedra byłaby największym kościołem we Włoszech, pomijając Rzym.

W obecnym kształcie jest ona mimo wszystko wspaniałą budowlą.

Styl jest zdumiewającym konglomeratem sztuki romańskiej i gotyku.

Pomysł pasów z czarnego i białego marmuru zapożyczony został z Pizy i Lukki, lecz efekt jest tu odważniejszy i bardziej widoczny.

Fasada została zaprojektowana przez pizańskiego rzeźbiarza Giovanniego Pisana, w którego pracowni powstała też większość posągów filozofów, patriarchów, proroków, obecnie zastąpionych kopiami.

W następnym stuleciu dodano gotycką rozetę.

Jednakże ze szczytowymi mozaikami musiano poczekać aż znajdą się pieniądze, i dopiero w XIX w. zlecono pracę artystom weneckim.

Użycie czarno-białej dekoracji jest kontynuowane w inkrustowanej posadzce marmurowej, która rozpoczyna się wzorem geometrycznym na zewnątrz kościoła, a wewnątrz przeradza się w zdumiewającą sekwencję 56 płyt.

Wykonywano je w okresie od 1349 do 1547 r., i praktycznie każdy artysta działający wtedy w mieście przyłożył do nich rękę.

Pozostała część wnętrza jest równie fascynująca.

Ponad pasiastymi filarami umieszczone są rzędy głów papieży.

Do największych pojedynczych skarbów sztuki należy ambona Nicola Pisana, ukończona po identycznym zleceniu w Pizie, lecz bardziej urozmaicona oraz brązowa statua św. Jana Chrzciciela w północnym transepcie, autorstwa Donatella.

Kolory czarny i biały są symbolami Sieny. Wywodzi się to z legendy o założycielach miasta, Seniusie i Aschiusie, którzy dosiadali czarno - białych koni.

W latach 1999 - 2003 pod prezbiterium katedry odkryto freski powstałe prawdopodobnie około 1280 r.

Obok fasady ustawiono kolumnę z rzeźbą wilczycy karmiącej Romulusa i Remusa.

Według legendy, Senius i Aschius, synowie Remusa, założyciele Sieny, ukradli ten posąg ze świątyni Apollina w Rzymie.

Zabytkowe centrum Sieny w 1995 r. wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO.