Bazylika św. Cecylii

Rzeźba św. Cecylii z białego marmuru, wykonana przez Stefano Madernę w 1600 roku przedstawia świętą w pozycji, w jakiej została odnaleziona.

Ułożono ją  z niezwykłą ostrożnością, pieczołowitością, wręcz z miłością.

Gdy przesuwamy wzrokiem po rzeźbie, począwszy od  owiniętej chustą głowy, która spoczywa oparta czołem, przez odsłoniętą szyję ze śladem cięcia toporem? Mieczem?

Przez ciało obleczone w białą suknię, ułożone jak we śnie z naturalnie wyciągniętymi rękoma – zatrzymując wzrok na palcach prawej dłoni zgiętych w geście błogosławieństwa, w geście symbolizującym św. Trójcę – i dalej przez  zgięte w kolanach nogi, otoczone fałdami materiału, aż po bose stopy, pozostajemy pod wrażeniem łagodności emanującej z rzeźby. Artysta wykuł ją w kamieniu na zawsze.

Podwórzec przed bazyliką św. Cecylii tchnie spokojem i melancholią.

Znajdziemy się na nim wchodząc pasażem w barokowej, arkadowej bramie z placu św. Cecylii.

Ta brama to niby czwarta ściana dziedzińca otoczonego budynkami klasztorów benedyktynek i franciszkanek oraz bazyliki.

Na dziedzińcu panuje nieokreślony słowami nastrój – prostota, podkreślona jedynie kilkoma elementami: stojącą pośrodku olbrzymią, antyczną marmurową wazą, krzewami róż.

Pod murem klasztoru kwitną na różowo krzewy bugenwilli okazałej.

W bazylice św. Cecylii, bardziej niż w innych, mieszają się style i epoki.

Pierwsza bazylika wzniesiona została nad rzymskim domem Waleriana, męża św. Cecylii na początku III wieku (prawdopodobnie około 50 lat po męczeństwie świętej).

Rozbudowa bazyliki  na początku  IX wieku za pontyfikatu Paschalisa I zbiegła się z odnalezieniem ciała św. Cecylii w katakumbach św. Kaliksta w Rzymie (820 r.) i przeniesieniem do bazyliki.

W XII w. bazylika otrzymała romański portyk i kampanillę.

Obecny portyk z architrawem wspartym na czterech jońskich kolumnach i mozaiką  z  XII  wieku  osłania XVII – wieczną fasadę.

Wnętrze świątyni również podlegało przemianom architektonicznym (między innymi obudowano filarami  stare kolumny), mimo to ma ona niepowtarzalny nastrój i wiele cennych zabytków, świadectw epok.

W absydzie zachowała się mozaika o wybitnie bizantyjskim charakterze z IX wieku.

Symbole i figury występują tu w ustalonym porządku: błogosławiący Chrystus ma po swojej prawej stronie św. Pawła, Agatę i Paschalisa; po lewej – św. Piotra, Waleriana i Cecylię.

Postacie otoczone są palmami, wśród których fruwa ptak Fenix, symbol zmartwychwstania.

Poniżej, pomiędzy świętymi miastami Jerozolimą i Betlejem – symboliczny baranek z owcami.

Zwiedzający katakumby św. Kaliksta trafią do miejsca znalezienia św. Cecylii; nisza oznaczona jest kopią rzeźby Stefano Maderny.

Nie wiadomo dokładnie, kiedy doszło do męczeńskiej śmierci Cecylii.

Najbardziej prawdopodobna jest data z okresu panowania cesarza Marka Aureliusza między 161 a 180 rokiem n.e.

Legenda mówi, że Cecylia poddana została trzydniowej torturze braku powietrza, a gdy to przeżyła, skazano ją na ścięcie.

Kat bezskutecznie, trzykrotnie próbował ściąć głowę skazanej.

Cecylia zmarła z upływu krwi sączącej się z trzech ran na szyi.

Św. Cecylia jest patronką muzyki kościelnej.

Przypisuje się jej wynalezienie organów.