z aparatem w świat: Coudelaria de Alter

A Coudelaria de Alter (Stadnina Alter) jest obowiązkowym przystankiem dla tych, którzy przemierzają ziemię Alter do Chão.

Założona w 1748 roku przez króla Jana V (D. João V), Stadnina Koni funkcjonuje do dnia dzisiejszego i jest punktem odniesienia w hodowli koni rasy Lusitano.

Lusitano należy do najstarszych ras świata.

Już starożytni Rzymianie cenili tego konia za łagodny temperament, inteligencję i giętkość.

Jest to miejsce gdzie można dowiedzieć się co nie co o sztuce jeździeckiej, oraz na temat tych przyjaznych i imponujących zwierząt które łatwo oczarowują.

W Coudelaria de Alter możemy poznać nie tylko miejsce gdzie na co dzień przebywają konie rasy portugalskiej ale i przypatrzeć się ich codziennym treningom.

Przechodząc po stadninie można zobaczyć miejsca przybliżające nam cykl życia konia.

Dziedziniec klaczy to miejsce końskiego macierzyństwa i początków życia.

Redondel to tutaj zaczyna się ujeżdżanie.

Na terenie stadniny przygotowano kilka ekspozycji tematycznych.

Między innymi na temat historii Coudelaria de Alter, wystawę koń i człowiek, wystawę zaprzęgów konnych, gdyż od lat konie rasy Lusitano sa uważane za idealne do pojazdów oraz wystawę sokolnictwa.

Wśród hodowanych koni jest stado Eguada Sorraia uważane za pierwotne stado koni rasy iberyjskiej oraz stado koni Przewalskiego i dzikich koni z Mongolii.

Po 250 latach istnienia stadnina Coudelaria de Alter jest jedną z najstarszych na świecie działającą nieprzerwanie w tym samym miejscu.

Zachowanie jakości koni Lusitano pozostaje jednym z celów stadniny.

Stadnina to 800 hektarów pięknych nieruchomości dedykowanych szlachetnej rasie koni.

Taki też był cel założenia stadniny: przygotowanie koni czystej rasy przeznaczonych do królewskich pokazów.

"Niech ta rasa pozostanie czysta", rozkazano w Królestwie Portugalii w 1812r.

Konie lusitano zostały tak nazwane od dawnego określenia Portugalii, Lusitania, i chociaż bez wątpienia pochodzą od koni andaluzyjskich, ich rozwój poszedł nieco innymi drogami.

Mierząc maksymalnie 16 dłoni, są nieco wyższe niż ich hiszpańscy kuzyni i bardziej wysokonożne - pomiędzy ich korpusem a ziemią jest więcej przestrzeni.

Koń lusitano, podobnie jak koń andaluzyjski, wywodzi się, jak się przyjęło, od bardzo prymitywnego przodka, a mianowicie od konia sorraia, kuca, który prawdopodobnie był potomkiem dzikiego konia azjatyckiego, i tarpana, którego ten dość mocno przypominał.

Można się spierać, czy koń lusitano - którego nazwa jest również stosunkowo nowa, używa się jej zaledwie od 1966 r. - jest bardziej "czystej" krwi niż andaluzyjski, u którego domieszkę krwi arabskiej można zauważyć w kształcie jego orientalnej głowy.

Nie oznacza to, że lusitano ze swoimi dużymi, przyjaznymi oczami i ślicznymi wygiętymi uszami, nie jest równie urodziwym koniem jak jego hiszpański kuzyn.

Jego głowa, z wyraźnie wypukłym rzymskim profilem i szerokim czołem, osadzona jest na krótkiej, grubej szyi, przechodzącej w silną, dosyć stromą łopatkę.

Koń lusitano ma szeroką pierś,w której jest mnóstwo miejsca dla serca; krótki, dobrze związany grzbiet z wysklepionymi żebrami, muskularny zad i długie, silne nogi.

A ponadto, co jest typowe dla koni hiszpańskich czystej krwi, ma taką samą bujną, falującą grzywę i ogon jak koń andaluzyjski.

Koniowi lusitano być może brakuje czasami tej naturalnej prezentacji, jaką obdarzony jest koń andaluzyjski, ale jest tak samo atletycznie zbudowany i dlatego był równie wysoko ceniony jako wierzchowiec kawaleryjski i koń do walki z bykami.

Tym, czego mu z pewnością nie brakuje, jest szybkość, a wysoka akcja nóg w ruchu i naturalna atletyczna postawa ukazują się w całej krasie na portugalskich arenach do walk z bykami.