Plaza de Arms w Limie

Bardzo przyciągający spacerujących turystów a zarazem majestatyczne widoki budzi Plaza de Arms (Plac broni), to nazwa głównego placu w wielu miastach Ameryki Łacińskiej.

Nazwa wywodzi się z faktu, że będzie to schronienie w razie ataku na miasto, z którego broń będzie dostarczana do obrońców.

W dniu powstania miasta, czyli 18 stycznia 1535, Francisco Pizzaro wyznaczył miejsce do budowy placu. 

Później, Pizarro i Nicolas de Rivera, jako pierwszy burmistrzem miasta, zwiedzili miasto i podzielili działki. 

Pizzaro korzystając z tego, iż był założycielem i z tytułu gubernatora miał ogromnie duże działki.

Partia na południe od placu została wyznaczona do kościoła, a zachodnia część partii została miejscem rady miasta.

Reszta partii została podzielona wśród reszty konkwistadorów.

Pierwsza fontanna na placu budowy została zbudowana i otwarta 21 października 1578 roku.

W 1622 roku, powstała Katedra w Limie.

Wnętrze katedry jest atrakcyjne, z delikatnym sklepieniem i podłodze na wzór szachownicy.

Przyozdobione imponujące wyposażenie barokowe, misternie rzeźbione stalle są najbardziej wybitnymi. 

W roku 1821 ogłoszono niepodległość.

Po tym historycznym wydarzeniu, flaga nowej republiki paradowała wokół placu.

W późniejszym czasie powstawały ogrody, przyozdobiono pięknie plac, zainaugurowano oświetlenie gazowe i zainstalowano środki lokomocji tramwajowej.

Plaza de Arms zajmuje cały blok o szerokości czterech ulic z jednej strony i cztery ulice na innych, a także z wszystkich czterech stron mierzy ponad dwa tysiące metrów, jest bardzo płaski co daje wspaniałe widoki. 

W katedrze tuż za wejściem, w kaplicy po prawej stronie znajduje się grób Francisco Pizarra, konkwistadora Peru i założyciela Limy.

Pod ołtarzem katedry znajduje się krypta, w której pochowane są szczątki biskupów tamtejszej archidiecezji.

Wykopaliska jednak odkryły miejsca pochówku innych, mniej lub bardziej znamienitych obywateli.

Katedra została zbudowana w 1535 roku.

Przebudowana w stylu renesansowo-barokowym w latach 1564 - 1758.

Kolejna przebudowa po zniszczeniach w wyniku trzęsienia ziemi w 1940 roku.

Jest budowlą trójnawową z 10 bocznymi kaplicami.

Architektem, który wzniósł fasadę świątyni był (mający dziwnie swojsko brzmiące nazwisko) Ryszard de Jaksa Małachowski.

Trzeba przyznać, że polskiemu (no dobrze, półpolskiemu) inżynierowi udało się dokonać rzeczy zwalającej z nóg.

Mauretańskie balkony harmonijnie współgrają z rzeźbami wykonanymi przez miejscowych artystów.

Nieźle sobie to nasz rodak wykombinował. Połączyć styl arabski, europejski i kolonialny.

Zespół urbanistyczny starego miasta został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Natury w 1988 roku.

Najcenniejsze zabytki pochodzą z XVII i XVIII wieku.

Na lewo od katedry stoi Palacio Arzobispal (Pałac Arcybiskupi), który został zbudowany stosunkowo niedawno, bo w 1924 r.

Z tego samego okresu pochodzi Palacio de Gobierno położony w północno-wschodniej części placu.

Przez cały dzień stoi przed nim straż w mundurach.

Inne budynki wokół placu, jak ratusz (Municipalidad) z 1945 r., Unión Club, sklepy i kawiarnie, także powstały w XX w.

Kolonialna architektura otaczająca centralny plac tworzy niepowtarzalny klimat tego miejsca. Pomalowane na żółto budynki z ciężkimi, drewnianymi, rzeźbionymi balkonami przenoszą zwiedzających w odległe czasy, kiedy Lima zwana była jeszcze Miastem Królów.