Bazylika Sacre Coeur

Bazylika Sacre Coeur to wizytówka Paryża, nierozerwalnie związana z tym miejscem.

Będąc w Mieście Świateł koniecznie musisz ją odwiedzić.

Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego położona jest na wzgórzu w słynnej – niekoniecznie z powodu swojej świętości – dzielnicy Montmartre.

To tutaj na przełomie XIX i XX wieku, czyli dokładnie, kiedy budowano bazylikę, mieszkała cała bohema artystyczna z malarzami na egzystencjalistami na czele.

Podczas kiedy artyści popijali absynt i tworzyli impresjonistyczne obrazy, na wzgórzu rzemieślnicy w pocie czoła tworzyli bazylikę.

Budowę tego monumentalnego kościoła zainicjowało dwóch przemysłowców, którzy w podzięce za ocalenie Paryża w wojnie francusko-pruskiej, poprzysięgli zbudować tu świątynię.

Budowa trwała przeszło 40 lat.

Wzgórze, w którym od wieków wydobywano wapień i gips, musiano wzmocnić specjalnymi filarami.

Konsekracji dokonano dopiero w 1919. Koszty budowli ponieśli wierni.

Świątynia łączy cechy stylu romańskiego i bizantyjskiego odchodząc dość wyraźnie od architektury klasycznych bazylik rzymskich.

Całość opiera się na planie krzyża greckiego i zwieńczona jest czterema kopułami (największa z kopuł na 54 metry wysokości, a umieszczona jest na 83 metrze licząc od podłoża).

Luźną inspiracją całego założenia miała być katedra św. Fronta w Périgueux.

Abadie “wyciągnął” swój kościół w górę zmieniając tym samym proporcje kopuł do niższych partii obiektu.

Bazylia wyróżnia się też zwrotem - wbrew dominującym trendom nie została zaprojektowana ad orientem (czyli z prezbiterium zwróconym ku wschodowi).

Jej ołtarz wyznacza kierunek północny należy więc do tzw. kościołów nieorientowanych.

Wzniesiona z tyłu wieża pełni funkcję dzwonnicy.

Na fasadzie, nad trójłukowym portalem umieszczono trzy rzeźby.

W centralnym punkcie nad wejściem widzimy udzielającego błogosławieństwa Chrystusa, a nieco niżej po obu stronach Jezusa dwa konne posągi: św. Joanna D’arc i św. król Ludwik IX.

Bazylika Sacre Coeur jest najwyżej położonym punktem Paryża.

Ze wzgórza, na którym się znajduje, można podziwiać panoramę całego miasta oraz okolic w promieniu do 40 kilometrów.

To z niej znajduje się największy dzwon Paryża i jednocześnie jeden z najcięższych dzwonów na świecie - Savoyarde (Saubadyjczyk).

Waży on aż 18,5 tony! Podobno gdy dzwoni, słychać go po drugiej stronie miasta.

Miejsce to warto odwiedzić nie tylko z powodu historycznego i sakralnego znaczenia, ale także dla samych widoków, jakie rozciągają się ze wzgórza.

Budowlę często określa się mianem „Białej Bazyliki”.

Swą charakterystyczną biel kościół zawdzięcza kamieniu wapiennemu, który pod wpływem powietrza i deszczu wydziela bielący mury kalcyt.

Poza Katedrą Notre Dame, jest to najczęściej odwiedzany zabytek Francji.

Od 125 lat przez 24 godziny na dobę z Bazylice odbywa się Adoracja Najświętszego Sakramentu.

Sacre Coeur pojawiało się w wielu książkach i filmach poświęconych Paryżowi.

Jeszcze pod koniec XIX wieku Emil Zola opisał bazylikę w swej powieści “Paryż”.

Jawi się ona jako symbol religijnego ucisku i ma być wysadzona w powietrze przez jednego z bohaterów.

Zniszczenia świątyni żądał francuski futurysta Felix del Marle, który zgodnie z założeniami swego ruchu chciał w tym miejscu widzieć nowoczesne wieżowce.

Sylwetka świątyni pojawia się też w wielu filmach jako symbol miasta.

Olbrzymi plac budowy z wznoszącą się powoli ku górze budowlą możemy zobaczyć w filmie “Sherlock Holmes: Gra cieni”.

Białą “bezę” widać też w niektórych kadrach ekranizacji powieści Guya de Maupassanta pt. “Uwodziciel” (co jest ewidentnym błędem filmowców gdyż akcja filmu rozgrywa się ok. 1881 roku, a wtedy budowa świątyni dopiero się zaczynała)...