Kościół du Dôme

W centrum Paryża góruje złocona kopuła kościoła du Dôme.

Powstał on z początkiem lat 80-tych XVII w. kiedy to Ludwik XIV nakazał Jules'owi Hardouin-Mansarta wnieść prywatną kaplicę królewską, to właśnie ona dziś jest znana jako Église du Dôme.

Budowla została ukończona w 1706 r. i miała stanowić miejsce spoczynku Ludwika XIV i jego rodziny.

Jej cechą charakterystyczną jest pozłacana kopuła, która, gdy patrzy się na Les Invalides od strony północnej, całkowicie dominuje fasadę Bruant’a. Od strony wewnętrznej kopułę zdobi wspaniały fresk Charles’a de la Fosse.

W Église du Dôme nie pochowano ostatecznie króla Ludwika XIV, sprowadzono tu jednak w 1840 r. szczątki Napoleona Bonaparte.

Zabalsamowane ciało cesarza Francuzów zostało złożone w sześciu trumnach – z cyny, ołowiu, mahoniu, hebanu i czerwonego porfiru, a te z kolei umieszczono w sarkofagu z czerwonego kwarcytu (pochodzącego z Karelii i darowanego przez cara Mikołaja I).

Grobowiec umieszczony został w specjalnie wydrążonej w tym celu krypcie. Majestat miejsca odpowiada sławie człowieka, który tu spoczywa. W otwartej od góry okrągłej krypcie znajduje się sarkofag z czerwonego porfiru.

Strzegą go dwa ogromne posągi z brązu - jeden z nich trzyma jabłko, drugi zaś berło i koronę cesarską. Wokół stoi 12 figur symbolizujących zwycięstwa Napoleona.

Na sarkofagu wyryto inskrypcję: Niech śpi pod tą kopułą, to hełm na głowę giganta. Jest to centralny punktem paryskiego Pałacu Inwalidów.

Sarkofag stoi na podniesieniu wykonanym z zielonego granitu, co sprawia wrażenie jakby grób Napoleona był jeszcze większy niż jest w rzeczywistości.

Od rana do wieczora oblega go tłum turystów z całego świata. Przyciąga ich potężny sarkofag Napoleona Bonaparte, nie bez przyczyny nazywany przez historyków Bogiem Wojny.

Pogromca Rosjan, Anglików, Austriaków i Prusaków zmarł 5 maja 1821 r. na zesłaniu na Wyspie Św. Heleny. W 1840 r. ówczesny król Ludwik Filip zdecydował o sprowadzeniu jego szczątków do Paryża.

Zostały pochowane w kościele, którym Bonaparte opiekował się w czasach konsulatu i później także cesarstwa. Ceremonia pogrzebowa odbyła się jednak dopiero w 1861 roku, czyli równo czterdzieści lat po śmierci Napoleona.

To miejsce godne królów. W 1989 r. podczas renowacji kopuły zużyto aż 12 kg złota.

Wokół sarkofagu umieszczono groby innych francuskich wodzów – m.in. Ferdynanda Focha, Sebastiana Vaubana, Louisa Lyauteya i Gerauda Duroca.

Spoczywają tam także bracia Boga Wojny Józef i Hieronim Bonaparte. Pod posągiem Napoleona pochowano natomiast jego syna L'Aiglona, czyli Napoleona II.

Kościół wchodzi w skład kompleksu nazywanego Pałacem Inwalidów (francuska nazwa Hôtel des Invalides). Jego budowę rozpoczął w 1670 r. ówczesny król Ludwik XIV, nazywany Królem Słońce. Pracami kierował architekt Libéral Bruant.

Już cztery lata później zamieszkali tam pierwsi inwalidzi-weterani wojen prowadzonych przez Francję.

W 1677 r. na polecenie Króla Słońce architekt Jules Hardouin-Mansar rozpoczął budowę monumentalnego kościoła, w którym miał znajdować się królewski grobowiec.

Po śmierci Ludwika XIV zrezygnowano jednak z pomysłu pochowania monarchy w tym miejscu. Budowę zakończono dopiero w 1706 r. Świątynię podzielono na dwie części: Kościół Żołnierzy (église des Soldats) oraz Kościół du Dôme (église du Dôme).

Kościół-mauzoleum ma kształt kwadratowy. Centralne miejsce zajmuje okrągła kaplica grobowa Napoleona.

W narożnikach umieszczone są cztery mniejsze, okrągłe kaplice, w połowie długości po bokach dwie kaplice półokrągłe, od strony wejścia i połączenia ze starszą częścią kościoła mają kształt prostokątny.

Wszystkie kaplice połączone są ze sobą, co umożliwia obejście całego kościoła.

Centralna część kościoła przykryta jest kopułą pokrytą plafonem Charlesa de La Fosse'a z 1692 r., przedstawiającym Św. Ludwika ofiarowującego swój miecz Chrystusowi.

Wnętrze krypty ozdobiono posągami bogiń zwycięstwa autorstwa Jamesa Pradiera, usytuowanymi na tle płaskorzeźb ukazujących pokojowe osiągnięcia Napoleona, dłuta Pierre-Charlesa Simmarta.

Główny ołtarz z posągiem Chrystusa wykonał w 1852 r. Henri de Triquetti. Kryptę zamyka spiżowa brama, odlana z przetopionych armat, zdobytych przez Napoleona pod Austerlitz.

Oglądana z zewnątrz od strony południowej Kopuła Inwalidów robi wielkie wrażenie: dwie kondygnacje kościoła, wsparte na kolumnach, wysoki portyk z trójkątnym frontonem, a nad nim wysmukła kopuła, oparta na ozdobionym również kolumnami cokole, pozłocona już w 1715 r., ze złoconymi motywami dekoracyjnymi w kształcie panoplii - trofeów wojskowych, zakończona pozłoconą iglicą z krzyżem.

Całość konstrukcji ma 107 m wysokości i dzięki centralnemu położeniu widoczna jest niemal ze wszystkich zakątków Paryża.