Najsłynniejszym muzeum Paryża jest Luwr, gromadzący bezcenne dzieła sztuki,
nie tylko francuskiej.
Także budynek Luwru sam w sobie jest zabytkiem wartym
odwiedzin – służył między innymi jako pałac królewski.
Dzisiejszy Luwr wydaje się być kompleksem jednakowych budynków, w
rzeczywistości jest jednak mniej lub bardziej przypadkowym skupiskiem
różnorodnych budowli.
A wszystko zaczęło się w pierwszych latach XIII wieku za
panowania Filipa II, który wybudował
pierwszy zamek.
Każdy następny władca dokładał swoje „3 grosze”.
Karol IX przeobraził Cytadelę w
rezydencje królewską; Katarzyna von
Medici otrzymała z kolei zamek jako wdowią rezydencje.
Kilka lat później
Henryk IV wydał rozkaz
połączenia zamku Tuilerien z Luwrem biegnąca wzdłuż Sekwany Wielką Galerią.
Ludwik XIV, znany z zamiłowania do
wielkości, gruntowanie przebudował zamek i założył Ogród Tuilerien, jednakże swoją
reprezentacyjną rezydencją ustanowił Wersal.
Napoléon Bonaparte wybudował w roku 1806 Luk Triumfalny zwany
karuzelowym.
Napoléon III ufundował
leżące do dziś na wewnętrznym dziedzińcu kwatery mieszkalne oraz ozdobił dwa
pozostałe dziedzińce rzeźbami ptaków.
Jak dotąd, w historii Luwru ostatnie
słowo powiedział François Mitterand,
podejmując decyzję o przebudowie zamku w nowoczesne muzeum.
Pod kierownictwem
amerykańskiego architekta Ieoh Ming Pei stworzona została nowoczesna mekka
kultury, której oficjalna nazwa brzmi Le
Grand Louvre.
Do muzeum wchodzi się poprzez charakterystyczną szklaną
piramidę pokrywającą podziemny hal Napoleona w którym znajdują się przejścia do
wszystkich trzech skrzydeł Luwru - Richelieu, Sully i Denon.
Wybudowana w 1989
roku Pyramide du Louvre w celu odciążenia konwencjonalnych wejść wzbudziła
wiele kontrowersji, a niektóre teorie spiskowe zakładały nawet, że konstrukcja
jest dziełem szatana ponieważ składa się dokładnie z 666 szyb (w rzeczywistości
jest ich 672).
Z czasem jednak krytyka osłabła, a piramida stała się kolejnym
symbolem miasta świateł.
Niemal w całości elewacje Luwru zdobi bogata dekoracja
rzeźbiarska z XVI-XIX wieku.
Przeważają dzieła rzeźbiarzy z XIX stulecia.
Najstarsze rzeźby i reliefy zachowały się na zachodniej elewacji, od strony
Cour du Carrée, zaprojektowanej przez Lescota.
Rzeźby w większości dłuta Jeana
Guujona wykonane w latach 1549-1555 przedstawiają m.in. bóstwa greckie Atenę,
Herkulesa, Bellonę, Marsa oraz osobistości starożytnej Grecji m.in. Homera
Herodota i Archimedesa.
Środkowy tympanon zdobi alegoria wojny, zaś w kartuszu
widnieje monogram króla Henryka II.
Środkową i północną część zachodniego
skrzydła zdobią kariatydy dłuta Jacques'a Sarazina.
Tympanon środkowego
ryzalitu północnej elewacji przedstawia Napoleona I jako geniusza Francji w
asyście Minerwy, Merkurego oraz alegorii pokoju i prawa dłuta Claude'a Rameya,
dekoracja południowej elewacji jest dziełem Augustina Fortina.
Tympanon
wieńczący środkowy ryzalit wschodniej fasady zdobi klasycystyczny relief z
przedstawieniem Wiktorii na kwadrydze dłuta Pierre Cartelliera.
Ponadto
wyróżniają się wielkie zespoły rzeźb stanowiące jednolitą całość.
Nisze
elewacji północnej zdobi wielki cykl rzeźb z przedstawieniami postaci
mitologicznych zaś elewacje tzw. Nowego Luwru zdobi cykl Sławnych Mężów Francji
– 86 pełnoplastycznych rzeźb Hectora Lefuela i jego warsztatu.
Nawet nie wchodząc
do środka warto podziwiać Luwr patrząc na piękno architektury budynku.
