Spacerując po Lizbonie w wielu miejscach znajdziemy urokliwe zakamarki, tworzące niesamowity klimat miasta. Dla mnie jednym z takich miejsc jest Convento do Carmo – kościół karmelitów, a w zasadzie to, co z niego pozostało po wielkim trzęsieniu ziemi.
1 listopada 1755r. o godzinie 9.30 Lizboną wstrząsnęło potężne trzęsienie ziemi (9o w skali Richtera), ¾ miasta uległo kompletnemu zniszczeniu. W ciągu 10 minut, 3 dotkliwe wstrząsy, a następnie fala tsunami, pozbawiły życia co trzeciego mieszkańca stolicy, liczącej wtedy 270 000 ludzi. Reszty zniszczenia dokonały liczne pożary od świec palących się na cmentarzach w dzień Wszystkich Świętych. Ocalała tylko stara dzielnica arabska Alfama i w zachodniej części miasta, dzielnica Belem.
Premier Markiz de Pombal nie był wtedy obecny w Lizbonie, ale to właśnie on, od razu wiedział co należy w mieście robić po tak potwornej katastrofie. Wypowiedział wtedy pamiętne słowa: „Co teraz? Pogrzebiemy umarłych i nakarmimy żywych.” Powstała w tym okresie dzielnica Baixa, stanowi prawdopodobnie pierwszy w historii przykład zastosowania rozwiązań architektonicznych odpornych na trzęsienia ziemi. Wszystkie nowo wybudowane kamienice były (najpierw w formie modeli z drewna) poddawane testom maszerującego dookoła nich wojska.
Klasycystyczny rozmach przedsięwzięcia, szerokie prostopadłe ulice wykładane mozaikami, budziły w zrujnowanym kraju podziw i uznanie. W owym czasie ktoś spytał Markiza de Pombal: „Na co komu tak szerokie ulice?”. W odpowiedzi usłyszał: „Pewnego dnia okażą się za wąskie”.
W 1756r. wydał zarządzenie, w którym zobowiązał gubernatorów każdej prowincji do opracowywania corocznego raportu opisującego stan zabezpieczeń przed trzęsieniami ziemi. Premier przeprowadził także we wszystkich parafiach Portugalii ankietę, dotyczącą trzęsienia ziemi i jego skutków. Odpowiedzi zostały zdeponowane w archiwum Torre do Tombo, gdzie znajdują się do dziś. Dzięki uzyskanym odpowiedziom współcześni naukowcy posiadają wiarygodne źródło informacji o przebiegu trzęsienia ziemi w Lizbonie. Ankieta sporządzona przez Pombala pozostaje pierwszą znaną próbą opisu zjawisk sejsmicznych na świecie. W przeciągu niecałego roku większość zniszczeń wywołanych przez kataklizm została odbudowana, a Markiz de Pombal za swoje zachowanie zyskał ogromną aprobatę ze strony społeczeństwa.
Pozostałością po trzęsieniu ziemi jest właśnie Klasztor Karmelitów w takim stanie. Widać go z wielu miejsc w centrum miasta. Ruiny są widoczne obok windy Santa Justa, którą z dzielnicy Cidade Baixa wjeżdża się do Cidade Alta.
Gotyckie łuki i ściany wzniesione w 1389 roku przypominają o tragicznym trzęsieniu ziemi. Podłoga kościoła porośnięta jest trawą, jego sklepienie to lizbońskie niebo. które bardzo często ma piękną błękitną barwę.
Klasztor od 1864 roku jest siedzibą muzeum archeologicznego. Muzeum upamiętniającym nie tylko trzęsienie ziemi - można w nim znaleźć również ślady portugalskiej potęgi kolonialnej w postaci dwóch prekolumbijskich mumii ułożonych w skulonej pozycji oraz zmumifikowanych głów pary peruwiańskich Indian. Zwiedzając muzeum przechodzi się wzdłuż głównej nawy spoglądając na ślady dawnej potęgi klasztoru.
Karmelici przybyli do Lizbony w 1389 roku dzięki staraniom portugalskiego rycerza Nuno Álvares Perei, tego samego, który prowadził wojska króla Jana I w bitwie pod Aljubarrota w 1385 roku i przyczynił się tym samym do osiągnięcia niepodległości przez Portugalię i wyzwolenia jej spod władzy armii kastylijskiej.
Początkowo w klasztorze mieszkali karmelici z Moura, z południowej Portugalii. W 1404 roku Nunno Álvares postanowił cały swój dobytek przekazać dla klasztoru, aby dziewiętnaście lat później stać się karmelitańskim zakonnikiem. Kompleks klasztorny powstawał stopniowo w latach 1389 – 1423 w typowym gotyckim stylu. Jak twierdzą źródła żaden kościół, ani inna budowla religijna nie mogła równać się z tą pięknie dekorowaną świątynią.
Kościół powstał na łacińskim planie krzyża. Fasada upiększona została motywami roślinnymi oraz antropomorficznymi. Znajdowało się tu także typowe okno rozetowe, które uległo jednak częściowemu zniszczeniu. Konstrukcja kościoła jest trójnawowa, a w absydzie znajduje się kaplica główna oraz cztery boczne. Kamienny dach nie przetrwał niestety trzęsienia – zachowały się jedynie żebrowania pomiędzy filarami.
Trzęsienie ziemi nie tylko pochłonęło budynki klasztorne, ale też prawie całą jego historię. Zniszczona została wielka karmelitańska biblioteka (ponad 5000 ksiąg). Kościół nigdy nie został w pełni ani odbudowany, ani tym bardziej odrestaurowany.
Dopiero w 1864 roku miejscem tym zainteresował się Związek Portugalskich Archeologów i po trudnych sporach – przeobraził je w muzeum. W XX wieku, podczas Rewolucji Goździków, osiadł tu prezydent Estado Novo - Marcelo Caetano, oraz jego wojskowi podwładni. Przez długi czas Klasztor był wykorzystywany także przez Guarda Republicana.
Jadąc z Puno do Boliwii, wzdłuż brzegu jeziora Titicaca, po pokonaniu 105 kilometrów przejeżdża się przez małą miejscowość zwaną Pomata. Jest to jedno z wielu niewielkich peruwiańskich miasteczek. Jednak właśnie w nim znajduje się jedna z perełek architektonicznych.
W XVIII wieku dominikanie zbudowali nad brzegiem jeziora Titicaca kościół z czerwonego kamienia pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła. Patrząc z głównego placu miasta nie dostrzega się nic szczególnego, co by go wyróżniało. Nawet czerwony kamień jest normalnością w suchym, wypalonym przez słońce krajobrazie okolicy. Dopiero kiedy podchodzimy bliżej do kościoła dostrzegamy bogato zdobioną fasadę - kościół oczarowuje swoją prostotą i pięknem.
Małe drewniane drzwi prowadzą do wnętrza świątyni.
Przez alabastrowe okna wpadają promienie słoneczne. Ściany, bogato zdobione indiańskimi motywami, przyciągają uwagę.
Po lewej stronie drewniana ambona. Już dawno minęły czasy jej świetności, jednak w dalszym ciągu widać kunszt jej twórców.
Boczne ołtarze z ubranymi figurkami świętych przypominają o okresie hiszpańskich kolonizatorów.
Główny ołtarz potwierdza regułę, że tylko najważniejsze zabytki korzystają z narodowych funduszy konserwacyjnych. W bogato rzeźbionym w drewnie ołtarzu pozostały jeszcze ślady złocenia i troski artystów sprzed trzech wieków o piękno swojego kościoła.
W jego centrum znajduje się figura Matki Bożej. Tylko na patronalne święto jej miejsce zajmuje patron kościoła – św. Jakub siedzący na białym koniu i umieszczony normalnie w bocznym ołtarzu.
Na każdym kroku widać ślady indiańskiej kultury.
Nic dziwnego, że dominikański kościół w Pomata uważany jest, obok katedry w Limie, za najwspanialszy przykład wpływu indiańskiej sztuki w hiszpańskich budowlach kolonialnych. 
Na świeżo przybyłych turystów czekają liczne taksówki. Po uzgodnieniu ceny jedziemy na palżę El Agua - właśnie na tej najsłynniejszej plaży chcemy zamieszkać. Ładna droga wiedzie przez całą wyspę. Plakaty z wizerunkiem prezydenta przypominają nam, że jesteśmy w Wenezueli.
